+31 6 413 35 607 info@deteamcoach.nl
Selecteer een pagina

Zweetdruppels in de lobby

Conflicten

We zullen haar Els noemen, de ietwat gezette vrouw die met zweetdruppels op haar gezicht voor de derde keer naar de receptie toeloopt. 

Voor de derde keer doet ze haar beklag over dat ze moet wachten op haar kamer.

“Dit moet toch niet kunnen hè, bij een vier-sterren hotel. We komen hier helemaal moe van die supervroege vlucht aan en dan willen we toch even onder de douche, dat snapt u toch wel? We betalen er goed voor hoor,” zegt Els met inmiddels overslaande stem. 

Waarom begrijpt zo’n Turkse jongen dat dan ook niet.

Zuchtend en met steeds meer volume, wijst ze de jongen met veel dramatiek op haar twee kinderen, die volgens haar elk moment om kunnen vallen van de hitte en voor wie het toch niet eerlijk is dat ze zo lang moeten wachten. De kinderen in kwestie spelen vrolijk al rennend door de lobby.

De man achter de receptie wijst nogmaals rustig op de inchecktijden en verzekert Els dat ze er alles aan doen om de kamer al wat eerder klaar te hebben.

Els gaat zuchtend zitten en foetert nogmaals naar Henk, haar man.

“Waarom zeg jij dan ook niks?”

Henk kijkt ondertussen wel uit om ook maar iets te zeggen. Hij is niet gek, die Henk.

Langzaam aan zien we Els zich steeds meer opvreten en bozer en bozer worden.

Volgens mij kennen we allemaal wel een Els, of zijn we Els zelf op bepaalde momenten. 🙂

We hadden anders verwacht. En die andere verwachtingen zitten ons dan zĂł in de weg dat we niet meer kunnen kijken naar de realiteit. We zien niet meer of het wel normaal is om die jongen van 18 over de balie te trekken, omdat we een half uurtje moeten wachten.

Andere verwachtingen….Het kan de boel behoorlijk verstieren. Ook in jullie management of directieteam. Scheve ogen, stroeve discussies. Het werkt niet meer, maar waar ligt dan nu aan? je kunt je vinger er niet opleggen.

Wil je daaruit? Uit dat scheve gevoel? Weer een opluchtende douche kunnen nemen omdat alles weer op zijn plek valt? Kijk hier eens: https://www.deteamcoach.nl/analyse-advies/  en krijg weer zicht op de juiste verhoudingen en wat jullie moeten doen/of juist niet doen om weer lekker te kunnen samenwerken.

Bel me gerust op 06-41335607 of mail me op info@deteamcoach.nl en ik kom graag langs, zonder gedoe, zonder factuur. Om eens mee te kijken, zonder iemand over de balie te trekken…I promise…

Een kletsnat gestreept t-shirt

Nieuwe fase bedrijf

Daar ging ik. Voor het eerst op weg naar de peuterdans. Die ochtend had ik mijn zoontje met veel lawaai en kleine time-outs uiteindelijk in een cute outfit kunnen hijsen. 

Met zijn gestreepte t-shirt met korte mouwen en een zachte bruine gymbroek om lekker in te bewegen, zag hij er in ieder geval uit alsof we erover hadden nagedacht. Sterker nog het zag er bijna uit alsof we het vaker hadden gedaan.

Ik ben niet gek, ha, dus ik had alvast rekening gehouden met drie kwartier extra “in de auto klimtijd”. Dus we begonnen zelfs nog behoorlijk ontspannen aan de autorit. Al liedjes zingend over Harry de poes die een huis zoekt.

Bijna ontspannen dan….

Want ik ging op weg naar een groep die mij altijd een beetje doet sidderen van angst. 

De groep waarbij ik me altijd weer de beginner voel, die verlegen aan de kant de kunst staat af te kijken.

De profi-moeders….. 

De moeders die niet een louzy mamadagje hebben. Nee deze mama’s jakkeren de hele week van peuterdans, naar peuterzwemmen, naar koffieafspraakjes. Ze hebben elke dag standaard Ă©n een banaan Ă©n in partjes geschilde appels mee en niet Ă©Ă©n extra luier, maar twee, voor het geval een andere mama er Ă©Ă©n is vergeten. 

Vaak hebben ze trouwens ook meerdere kinderen…..Die kunnen dat gewoon.

Op dat moment wilde mijn zoontje achterin de auto wat drinken. Stoere mama als ik ben, gaf ik hem mijn flesje water (daar moet hij inmiddels toch ook wel uit kunnen drinken) en heel voorzichtig nam hij wat slokjes. Tot we de bocht doorreden en hij het halve flesje water zo over zijn mooie streepjes shirt kieperde……Kletsnat tot op zijn rompertje.

Toch weer gefaald als profi-mama..

Veel directieteams hebben dit eigenlijk ook (een beetje dan hè). Ze zijn begonnen als drie coole gasten met een cool idee in een garage. Gaaf dingen maken. En toen werden ze ineens succesvol en waren ze niet meer die drie gasten in de garage, maar dat directieteam van een middelgroot bedrijf. 

En stoer doen ze elke dag alsof ze dat profi DT zijn. Alsof ze Ă©n een supergaaf product kunnen maken Ă©n als vanzelf kunnen leidinggeven. En vaak doen ze het nog best aardig.

Tot ze die bocht doorvliegen en er lastige beslissingen gemaakt moeten worden. Als de grootte van het bedrijf een beetje uit zijn voegen begint te barsten bijvoorbeeld. Of als privé belangen gaan schuren met het bedrijfsbelang. Als kleine irritaties groter worden tot oeverloze discussies.

Stiekem wil je graag die coole gasten uit die garage blijven toch? Vol passie die onderneming leiden. En tegelijkertijd kun je misschien wat handvatten gebruiken van een profi-teamcoach die jullie kan helpen ff wat smoother door de bocht te komen.

Dadelijk ook een zucht van verlichting slaken als het weer lekker loopt? Klaar voor de volgende fase van jullie bedrijf? Kijk maar eens op www.deteamcoach.nl/teamcoaching wat ik voor jullie kan doen. Ik kom graag langs zonder gedoe, zonder factuur. En natuurlijk met banaan en partjes appel.

De sjezende bejaarde

Nieuwe fase bedrijf

Swoegend fietste ik de hoge brug op. 

Die brug over de Maas was toch even een stukje pittiger dan ik lekker vind. Ik voelde mijn bovenbenen aanspannen en vooral mijn armen waren hard aan het werk. 

En o ja dat oncharmante gehijg, dat hoorde er blijkbaar ook bij.

“Klopt dat wel,” dacht ik nog “dat je vooral veel spierkracht gebruikt in je armen bij het fietsen? Vast niet.” 

Maar voor mij was het nodig om die armen erin te gooien en heftig trekkend aan het stuur die fiets de brug op te sjorren.

Fluitend werd ik ingehaald door twee oude van dagen. Of tenminste wat wij vroeger oude van dagen zouden noemen. 

Tegenwoordig zijn het allemaal hippe, YOLO, pensionado’s met twee huizen die ze gekocht hebben in de tijd dat huizen nog niks kostten. Klagend over de extra drie maandjes die ze moesten doorwerken voor hun pensioen, leven ze heerlijk riant van hun zuur(?) verdiende geld onder de door klimaatverandering steeds lekker wordende zon.

“Ze spelen potjandikkie vals!” dacht ik nog terwijl ze mij fluitend voorbij sjeesden. “Of ze hebben wel heel veel meer conditie, dat kan ook.”

Maar nee hoor, daar zag ik hem al……..het grijze accuutje onder de bagagedrager.

“Ja, zo kan ik het ook,” dacht ik nog, mezelf verbijtend van jaloezie. “Grrrrr,” wilde ik bijna roepen, maar mijn gehijg benam me alle adem.

Maar ik doe het niet. Ik koop dus geen E-bike, ik kies niet voor zo’n snorrend systeem dat mij veel gemakkelijker veel verder brengt.

En dat is voor mijn lichaamsbeweging misschien nog niet eens zo’n slechte beslissing….

Maar veel teams doen het ook niet. Ze blijven liever doormodderen in ad hoc gedoe, veel discussie en oude patronen dan eens opnieuw te kijken en er een snorrend motortje onder te zetten.

Veel managementteams verzuipen in de waan van de dag! Simpelweg door te blijven rennen, te blijven brandjes blussen en te kiezen voor kleine quick fixes die uiteindelijk niks oplossen. Ze trekken met hun armen hard aan hun fiets.

Wat als jullie nu door een teamanalyse en een teamsessie van zo’n twee dagen wel weer de juiste accu hebben voor de volgende fase van jullie bedrijf? Hoeveel gedoe zou dat schelen? Kijk maar eens bij deze voorbeelden: https://www.deteamcoach.nl/voorbeelden-teamcoaching/

Bel me gewoon eens voor een gratis sparringsgesprek op 06-41335607/ info@deteamcoach.nl. Ik kom graag langs, zonder gedoe, zonder factuur en met de auto.

Ik ben boos op je!

Teamstruggles

Ja, nu moet je wel redelijk blijven zeg. Als hij zich zo gaat gedragen dan is het einde zoek. Dit kun je toch niet maken?……….. Gedachten die veel teamleden naar mij uiten in een intakegesprek, maar die ze – grappig genoeg – bijna nooit zeggen tegen de persoon waar het over gaat.

Ik ben boos. Boos op mijn ex, omdat die weer eens volledig alle afspraken aan de laars lapt. Boos omdat ik er niks aan kan doen. Boos omdat ik me er verdomde machteloos door voel, terwijl ik helemaal niet eens bezig wil zijn met mijn ex.

Ik ben niet de enige die boos is op zijn ex. Vrienden in mijn omgeving, kennissen bij wie ik heb nagevraagd hoe hun verhouding nu is met hun ex, wildvreemden op tv, bijna iedereen heeft gedoe met hun ex. Raar hè?

En nu ik eens verder ga vragen….. Heel veel teamleden hebben ook een bloedhekel aan een aantal van hun collega’s. Niet de hartstochtelijke haat die we wel eens voor onze exen kunnen voelen, maar toch zeker wel de hele mix aan machteloze emoties die ik ook kan voelen voor mijn ex.

Het is die interessante mix van niks meer met iemand te maken willen hebben en tegelijkertijd soms wel moeten. En dan willen we redelijk blijven.

Redelijk blijven……… Is het misschien iets wat wij een beetje teveel doen?

Dat vraag ik me de laatste tijd wel eens af.

Ik merk het in mijn eigen gedrag naar mijn ex. Ik ga altijd uitleggen. Uitleggen hoe de afspraak ook alweer in elkaar zat. Waarom we die afspraak gemaakt hebben. Wat wie tegen wie heeft gezegd, etc. etc.

En dat hoor ik heel veel teamleden ook doen. Proberen de ander te overtuigen met redelijke argumenten. Benadrukken van het gezamenlijke belang. De redelijkheid van de ander aanspreken. Vragen wat die ander nodig heeft. De ander tegemoet komen.

IK BEN HET ONDERTUSSEN WEL EENS ZAT!

En dus lijkt het meest voor de hand liggende, om dan ook maar de kont tegen de krib te gooien. Om ook kortaf, vervelend en gemeen terug te gaan reageren. Om ook lekker niks te doen en mijn collega’s het werk te laten doen. Alleen wat zo jammer is…. Dat voelt voor mij niet lekker. Soms zou ik het willen hoor: Gewoon Schijt aan Alles en Iedereen en alleen maar voor mijn eigen belang gaan. Maar ja, het werkt niet voor mij en ook niet voor al die redelijke teamleden.

WAT DAN WEL?

Ik ben me er eens in gaan verdiepen (vooral door een aantal relatiesites te bezoeken J) en wil graag wat open deuren, maar misschien toch ook wel hele handige tips met je delen:

  1. Benoem dat je boos bent. EĂ©n op Ă©Ă©n en het liefste als je niet meer midden in die emotie zit.

Als we boos op iemand zijn dan verdenken we die persoon onmiddellijk ook van kwade opzet. “Hij doet het erom”. “Zij denkt alleen maar aan zichzelf en geeft niets om mijn gevoelens”. Ik heb die gedachtes ook hoor. En als eenzijdige partij in een ruzie ben ik er ook heilig van overtuigd dat die gedachten waar zijn.

Als teamcoach spreek ik vaak beide partijen en dan is het heel bijzonder hoe anders de intenties vaak van die ander echt zijn. Sterker nog: meestal heeft dat gedrag van die ander helemaal niks met jou te maken. Als je de kans hebt om een conflict echt uit te praten, zonder de beschuldigingen over en weer, dan zou ik zeggen: grijp hem. De “waarheid” is vaak zo anders dan we denken.

  1. Ga wat voor jezelf doen!

Eigenlijk briljant! Hoe meer energie we steken in die vervelende ex, die mokkende collega of dat recalcitrante teamlid, hoe meer power we ze geven.

Ik vind dit in de praktijk nog wel lastig hoor, om me echt los te scheuren uit mijn eigen boosheid en gepruttel en mijn aandacht op iets anders te richten. Maar het helpt wel!

  1. Achter de boosheid zit…..

Deze is af en toe wel even slikken, maar…. Ik las laatst ergens dat zo veel mensen boos zijn en boos blijven in de wereld, omdat ze als ze klaar zijn met de boosheid, ze moeten dealen met het verdriet.

Wat wordt er eigenlijk geraakt door die collega van jou waar je boos op bent? Wat is dus blijkbaar belangrijk voor je?

  1. Kies je reactie! 🙂

Ik zag de afgelopen periode een mooie quote voorbij komen op Facebook: â€śWhen you can’t control what’s happening, challenge yourself to control the way you respond to what’s happening. That is where your power is”

Die vind ik erg mooi en soms hartstikke moeilijk om ook echt toe te passen. Maar stiekem merk ik wel dat ik er plezier in heb om mijn ex of die collega hartstikke vriendelijk te benaderen. Niet om te pleasen of iets goed te maken, of mezelf beter te voelen dan die ander. Maar simpelweg omdat in deze vriendelijkheid mijn gedrag mijn eigen keuze is en ik wil liever vriendelijkheid dan wraak in de wereld zetten.

  1. En als laatste tip: Denk af en toe ook gewoon: Fuck You, Klootzak! 🙂 Het lost niks op, maar het lucht wel op.

 

O nee! Waarom heb ik toch steeds van die ……-groepen?

Geen onderdeel van een categorie

Ik heb net de eerste ronde intakegesprekken achter de rug voor de Masters of Groupdynamics. Wat een leuke gesprekken! Wow, nu al zĂł leuk om met vakbroeders en -zusters te praten over onze zegeningen en strubbelingen in het werken met groepen :-).

Een van de meest gestelde vragen was natuurlijk: wat gaan we doen? Wat is het programma? Laat ik eens een tipje van de sluier oplichten.

Naast dat de training boordevol tips, tools, superleuke en spannende oefeningen op het gebied van groepsdynamica zit, is het belangrijkste onderdeel JIJZELF! Jij als belangrijkste instrument in teamcoaching. Met al je kwaliteiten, maar zeker ook met je duistere kanten.

En omdat het doel van de training is om jou VRIJER te laten ZIJN in die bijzondere positie VOOR de groep, kon ik het toch niet nalaten nu alvast iets te schrijven over dat interessante instrument dat jij bent :-).

Een hele belangrijke ONTDEKKING die ik een aantal jaren geleden deed, is de volgende.

Het is GEEN TOEVAL dat JIJ groepen met een bepaalde dynamiek treft!

Wat bedoel je Natasja? Nou, misschien is het je weleens opgevallen dat je in een bepaalde periode allemaal groepen hebt met ongeveer dezelfde vraag of problemen. Dus bijvoorbeeld allemaal slachtoffergroepen, of allemaal teams die naar zelfsturing moeten, maar dit niet goed voor elkaar krijgen. Of allemaal ICT-groepen die merken dat hun product niet meer verkoopt, of allemaal groepen die heel kritisch zijn op de leider, of, of, of, of………

Ik dacht vroeger altijd dat dat toeval was, totdat het wel erg begon op te vallen. En toen hoorde ik over PARALLEL processen……..

Een parallel proces wil zeggen dat je de thema’s waar je zelf mee bezig bent, weerspiegelt ziet in de groepen waar je mee werkt en andersom. Hoe dit komt, daar kun je allerlei filosofieĂ«n op loslaten. Het kan projectie zijn. Dat is het fenomeen dat je waar jij mee bezig bent vanzelf al meer ziet in je omgeving. Het kan karma of het lot zijn. Dan heb je dus blijkbaar iets uit te zoeken in dit thema en daarom komt het steeds op je pad. Of het hangt in de lucht (the collective field), dus iedereen is gewoon nu even bezig met dit thema. Et cetera, et cetera…

Eerlijk gezegd vind ik het niet zo belangrijk waar het vandaan komt. Ik vind het vooral heel helpend om te beseffen dat het er is. Waarom? Omdat het je kan helpen om die groep te helpen. Doordat jij met dezelfde thema’s worstelt kun je veel gemakkelijker contact maken met de groep en hun probleem. Doordat je met dezelfde vragen zit, kun je samen op onderzoek uit en ben je nieuwsgierig. Doordat je met dezelfde situatie zit, kun je goed voelen wat die groep helpt en wat juist niet.

“Maar ik moet toch juist weten hoe het allemaal moet om die groep te helpen?” NEE!

Dat is een van de grootste valkuilen waar we vaak intrappen. We denken dat we meer moeten weten dan de groep om ze de weg te kunnen wijzen. Een goede teamcoach doet juist precies het tegenover gestelde. Die is minstens zo geĂŻnteresseerd om op onderzoek uit te gaan als de teamleden. Met die nieuwsgierigheid stimuleert hij weer de nieuwsgierigheid van de groep.

Bekijk ter inspiratie deze video eens (je wachtwoord is video2).

Dus de volgende keer dat je denkt. “Jeetje, waarom krijg ik toch steeds van die ……-groepen?” Denk dan vooral “Ah mooi, ik krijg steeds van die …….-groepen, ik ga op onderzoek uit.”