+31 6 413 35 607 info@deteamcoach.nl
Selecteer een pagina

GET REAL! En andere dingen die ik leer als jonge moeder :-)

Geen onderdeel van een categorie, Leiderschap, Persoonlijke struggles, Tips

Zo wat een rollercoaster! Een paar maanden geleden ben ik moeder geworden van het mooiste ventje van de wereld. Ik weet dat iedereen dat van zijn eigen kind zegt, maar bij ons is het toevallig echt waar :-). Felix is geboren op 28 december 2016 en hij ontwikkelt zich tot een heerlijk ventje dat vanalles kan waar ik dan weer heel trots op ben. Vroeger dacht ik altijd “Nou én dat je baby iets kan vastpakken, dat kan toch iedereen?”, maar nu vind ik het helemaal the Bomb!

(meer…)

Drie heerlijke teamcoach momenten

Geen onderdeel van een categorie, Groepsgeheimen, Leiderschap, Persoonlijke struggles, Teamstruggles, Tips

In het vorige BLOG heb ik geschreven over nachtmerries die ik als teamcoach wel eens tegenkom. In dit BLOG wil ik juist stil staan bij een aantal hele mooie momenten in mijn carrière.

Ik werk met teams die vaak al lange tijd vastzitten in belemmerende patronen, dus wat ik tegenkom is vaak in het begin behoorlijk heftig en zwaar. Er komt op mij als “tijdelijke leider” van zo’n team vaak een enorme spanning op mij af en ik voel de onuitgesproken verwachting om de situatie eventjes voor hen op te lossen. Ingehouden conflicten, onuitgesproken verleden en verborgen agenda’s zijn flink voelbaar in de ruimte en zie daar maar eens de positie in te kiezen als teamcoach die klopt met wie ik ben en die hen ook echt verder brengt ( en niet afhankelijk maakt van mij bijvoorbeeld). Een flinke puzzel in het begin, maar hoe gaaf is het als daar verandering in komt…….

1. Een tijdje geleden ben ik begonnen een team te begeleiden bij een gemeente wat al jaren op zoek was naar een oplossing voor hun gebrek aan samenwerking. In de intakes ging ik steeds doodmoe naar huis na gesprekken vol verdriet, intriges en onvrede. En omdat ze al zo lang in deze situatie zaten, was er ook veel ontmoediging voelbaar. “Pfoe, zware kluif”, dacht ik.

Na een fiks advies op het leiderschap ( ze hadden twee leiders en wij hebben met klem geadviseerd daar 1 van te maken), gingen we vol excitement de team tweedaagse in. De werkvormen en structuren heel zorgvuldig gekozen. En vooral uitnodigend om alles ter tafel te brengen en aan te gaan. Werken op de top van ons kunnen, dat was al super moet ik zeggen. Maar dan is het altijd nog even afwachten wat de teamleden precies ervaren. Want hoewel noodzakelijk, sommige interventies zijn best heftig als je er midden inzit.

Op veel momenten moeten wij als teamcoach beslissen wat het team een stap verder brengt. Storingen moeten worden besproken, maar soms moet je ook juist schakelen naar concrete taakafspraken. Je moet af en toe de diepte in, maar je moet ook uitkijken om bepaalde aandachtsvampieren niet continue aan het woord te laten. Je wilt verschillende aspecten van de teamdynamiek belichten, maar zeker niet de echte confrontatie vermijden en dat vraagt dus heel vaak om juist naar de spanning toe te bewegen in plaats van er vandaan.

Ook van ons als teamcoach vraagt het soms hele scherpe persoonlijke feedback te geven, recht op de man af. En hoewel nodig, dat wordt echt niet meteen geslikt, kan ik je wel vertellen. Op het einde vroegen we elk teamlid met welk gevoel ze naar huis gingen. En toen stonden mijn collega en ik ineens met tranen in de ogen…. “Ik heb weer hoop,” zei er een. “Ik voel me sinds lange tijd weer onderdeel van een geheel”, zei de ander. “Ik raak dat eenzame gevoel eindelijk kwijt”, zei de volgende. “Ik vond het zwaar”, zei de volgende, “maar wat ben ik blij dat we nu eindelijk echt veranderen”. Pfoe wat een heerlijke klus dacht ik :-).

Ben jij teamcoach of trainer en ook altijd op zoek naar goede tips om om te gaan met lastige groepen? Klik dan hier voor een unieke kans en ontvang 3 GRATIS Video’s begin 2017 als eerste in je inbox!

2. Bij een andere gemeente was ook een flinke doorbraak nodig in de samenwerking. Men ging wel goed met elkaar om, maar bleef enorm hangen in een opgebouwd sfeertje van standaard grapjes. Voor elk probleem werd de teamleider als verantwoordelijke aangewezen en onderling had men vooral veel oordelen en weinig echte interesse naar elkaar.

Voor ons als teamcoach duidelijke signalen van een groep in fase 1 van ontwikkeling. Meer een groep dan een team. Wat dan vooral nodig is, is het uitnodigen van mensen om zich eerlijk uit te spreken, conflicten aan te gaan en verschillen op te zoeken in plaats van te vermijden. Nou dat wilden zij ook wel, maar niet echt van harte. Er werd heel voorzichtig een beetje benoemd, men ging vooral vertellen waarom de eigen zienswijze toch beter was en luisteren daar was men al helemaal niet mee bezig. Als iemand zich al wat kwetsbaarder opstelde, ging er binnen no time iemand overheen met een grap. Lachen natuurlijk maar we schoten geen moer op. Voordat we het door hadden was het einde van de eerste tweedaagse alweer bereikt. Op zich goede stappen gemaakt, maar een doorbraak was het zeker niet.

Enkele weken later zagen we hen opnieuw en toen hebben we hen het vuur op een hele ludieke manier aan de schenen gelegd. Met glinsterende oogjes hebben we ze flink uitgedaagd om steeds meer van zichelf te laten zien en met een hele leuke werkvorm hebben we de verschillen enorm uitvergroot in plaats van proberen tot een harmonie te komen. Schaterlachend ging men elkaar uitdagen en kwamen al die kleine storinkjes eruit die men altijd voor zich hield. Wat een opluchting! Wat een vrijheid! Wat een onwijs leuke dag en wat is het team ineens enorm gegroeid. Dankbaar nam ik die dag afscheid van dit team. Wetende “Dit zijn van die momenten waarom ik het werk doe”.

3. Het laatste voorbeeld is er eentje van tien jaar geleden. Misschien wel een moment waardoor ik begon te beseffen wat eigenlijk de impact is van teamcoaching en waarom ik zo blij word van mijn werk. Ik had de opdracht binnen gehaald van een groot team bij het Ministerie van Defensie. Het team werkte al heel lang samen en was in de loop der jaren zo passief geworden als een ingeslapen slak. Het commitment moest enorm aangewakkerd worden, mensen moesten weer leren zelf verantwoordelijk te zijn en de teammanager moest vooral leren te stoppen met duwen en trekken en de verantwoordelijkheid bij het team zelf te laten.

Maar naast al deze teamdynamische vraagstukken, hadden we ook nog te maken met twee oude bromberen. Laten we ze Bert & Ernie noemen. Deze bromberen waren het overal mee oneens en zaten ook nog eens samen op een kamer de hele dag commentaar te leveren op alles wat niet meer goed was. En zoals elke beginnende teammanager stapte ook deze manager in de valkuil om vooral deze mannen veel aandacht te geven. Daar zijn we dus zo snel mogelijk mee gestopt. Met het team werd de koers uitgezet. De teammanager ging gas geven op de koers met hele concrete afspraken en het commentaar van Bert & Ernie lieten we gewoon links liggen.

En toen gebeurde het…… De twee mannen kregen ineens ruzie met elkaar. Nu er niemand meer naar hun geklaag luisterde, hadden ze alleen nog elkaar om negatief tegen te doen. En toen daar niemand een oplossing voor ging aandragen, gingen ze ineens kijken wat ze eigenlijk nog wel met het team wilden. Dat was niet wereldschokkend moet ik eerlijk zeggen, maar ze kwamen wel los van elkaar met een eigen initiatief, wow!!!

De laatste bijeenkomst met dit team was voor mij en mijn collega best emotioneel. Een jaar lang hadden we lief & leed gedeeld met dit team en dit was ook een van mijn eerste grotere opdrachten als ondernemer. In het laatste rondje vertelde iedereen hoe het hem was gegaan en wat het traject had opgeleverd. Bert was aan de beurt. In zijn inmiddels bekende  brombeer houding met zijn armen over elkaar begon hij te praten: “Ik weet niet zo goed wat het traject nu heeft opgeleverd, maar ik voel me wel een stuk gelukkiger” …… Door de tranen die ik voelde opwellen, kon ik alleen nog maar knikken.

Wil jij ook dit soort ervaringen als teamcoach/ trainer? Schrijf je in voor de drie GRATIS video’s die ik begin volgend jaar ga uitbrengen en blijf op de hoogte van de exclusieve leergang “Masters of Groupdynamics” die volgend jaar zomer op de markt komt.

Klik hier om je in te schrijven voor de drie GRATIS video’s

Nachtmerries van een teamcoach

Geen onderdeel van een categorie, Leiderschap, Persoonlijke struggles, Teamstruggles, Tips

Normaal kan ik mijn blogs vaak lekker de betweter uithangen door je te vertellen hoe je om moet gaan met allerlei lastige teamsituaties. Heerlijk om het zogenaamd allemaal te weten en natuurlijk anderen te helpen met deze kennis en kunde. 🙂

In dit blog en ook in het volgende wil ik eens de sluier oplichten van situaties waarbij ook ik nog steeds met de handen in het haar zit. Situaties waarbij, zelfs al weet ik nog wel een beetje wat ik moet doen, ik toch ook echt met mijn fingers crossed zit, te hopen dat het toch echt wel goed komt.

De “nachtmerrie teams en groepen” van een teamcoach. Vandaag de eerste……. De “we snappen het helemaal, maar doen vervolgens niks” groep.

Een heerlijk team om te mogen begeleiden, dacht ik, toen ik aan de slag ging met drie directieleden van een middelgroot bedrijf. Hun vraag zat in afstemming. Afstemming op hun propositie in de markt, op elkaar, op hun producten en vooral op wat ze nog WEL en wat ze ook NIET meer moesten doen.

Zoals veel directieteams was het ook voor dit team simpelweg moeilijk om…..

Keuzes te maken. Keuzes die zouden leiden tot het succes waar ze naar streefden.

Wij denken vaak dat de directie wel weet waar ze heen willen, maar dit is misschien wel één van de best bewaarde geheimen van directies…Ze hebben zelf vaak ook geen clue. Ze moeten richting geven op basis van halve informatie, want nee, ook zij kunnen niet in de toekomst kijken. En ze moeten vaak beslissingen nemen in een veld van allerlei verschillende belangen. Techniek, Financiën, Imago, Medewerkers, Concurrentie etc. etc.

Ook dit team was het spoor een beetje bijster en mijn job was om allereerst de drie kapiteins van het schip maar eens aan hetzelfde roer te krijgen.

Er moesten nog een hoop wantrouwen en storingen uit het verleden uit en het was ook erg belangrijk dat men de verwachtingen nu maar eens helder op tafel legden in plaats van impliciet aan elkaar op te leggen. De eerste teamdag liep fantastisch. Er werd een heleboel uitgesproken, er kwam weer lucht in het gesprek en er werden enkele klinkende afspraken gemaakt, met name over de overlegstructuren en de verschillende rollen in de directie.

Enige tijd later zouden ze met z’n drieën echt spijkers met koppen gaan slaan. Lang uitgestelde beslissingen over de koers en de producten zouden nu doorgehakt worden. Ik begeleidde deze dag om hen te helpen in de besluitvorming en hen ook nog een slag verder te brengen in het vertrouwen.

De bewustwording dat er iets moest gebeuren zat er goed in. De lucht was zwaar van het besef dat ze belangrijke beslissingen moesten nemen. Vol motivatie gingen we van start. En er gebeurde NIKS…………

Bijna verwachtingsvol keek men naar mij, alsof ik het antwoord zou weten op hun inhoudelijke vragen. En even voor de goede orde, ik weet best veel, maar van ICT weet ik helemaal NADA. Gelukkig maar, anders was ik misschien wel zo in de valkuil gestapt om te gaan adviseren.

Ik probeerde werkvorm A om ze tot besluitvorming te laten komen. Ik probeerde werkvorm B. Ik probeerde ze nogmaals duidelijk te maken dat het toch echt aan hen, DE DIRECTIE, was om een beslissing te nemen. En er werd een heleboel gezegd en nogmaals gezegd en nogmaals over nagedacht en nogmaals op terug gekomen, maar helemaal NIETS besloten.

Dat is voor mij een flinke nachtmerrie. Er is bewustwording, er is motivatie om te veranderen, de vaardigheden liggen voor hun neus, maar ze zetten g.v.d. niet de stap, die ik niet voor ze kan zetten…… Wat te doen?

Op dat moment heb ik ervoor gekozen het harde werken van mijn kant te stoppen en de last echt bij hen neer te leggen. Ik weet dat ik niet anders kan, maar echt bevredigend is het niet. Het voelt zelfs als opgeven. Het is eigenlijk een hele goede interventie, echter het voelt zo als een non-interventie.

Na een nog redelijke afsluiting, reed ik vertwijfeld naar huis. Zouden ze het zelf oppakken? Zouden ze nu zelf de beslissingen gaan nemen of niet? Zouden ze mij de schuld gaan geven van het niet bereiken van het gewenste resultaat? Zouden ze nog verder komen als team? Zouden ze er nu wel voor gaan of zouden ze ervoor kiezen zich weer te laten overvoeren door de waan van alledag?

Enige weken later kreeg ik mijn contactpersoon (één van de drie) aan de telefoon. Ze hadden behoorlijk wat meters gemaakt en een aantal lastige beslissingen alsnog genomen. Inmiddels is dit bedrijf weer heerlijk op koers en enorme meters in de markt aan het maken.

Pfff, dacht ik, gelukkig. Ik weet dat de tijd soms ook gewoon zijn werk moet doen en dat een team echt zelf moet oplossen waar ze last van heeft. Dat ik, als ik die last weg zou nemen, ze juist niet zou helpen om als team verder te komen. Maar toch. Het blijft één van de dynamieken die ik als teamcoach hartstikke lastig vind.

Misschien is het een ego-dingetje, ik draag ze niet het gouden ei aan namelijk. Misschien is het de onzekerheid van de afloop van zo’n interventie, of misschien kan ik er niet zo goed tegen dat ik er niet bij ben als ze dan alsnog de oplossing vinden, Ik ben er nog niet helemaal uit. Misschien vertrouw ik er soms ook gewoon niet genoeg op dat mensen echt wel zelf willen veranderen. Dat ze mij inhuren, juist omdat ze iets anders willen. En dat ze misschien eerst wel van mij een soort ei van Columbus willen, maar dat als ze echt voelen dat het aan hen is, ze uiteindelijk wel gaan bewegen……… Maar toch……. Dat zegt mijn hoofd, mijn gevoel maakt zich op dat moment gewoon zorgen. 😉

Ik kan me voorstellen dat ieder van jullie ook wel eens zo’n net niet lekker voelende situatie meemaakt. Waar je ff niet de held bent van het verhaal.

Ik ben heel benieuwd naar wat jij lastige situaties vindt, als teammanager en ook als teamcoach!

Trump heeft gewonnen, De Kracht van Onvrede

Geen onderdeel van een categorie, Groepsgeheimen, Leiderschap, Persoonlijke struggles, Teamstruggles, Wereldproblematiek

O Nee!!! Was het eerste wat ik gisterochtend zei, toen ik het nieuws van de verkiezing in Amerika hoorde. Verbaasd, vol ongeloof en vol ontkenning. Vol verbazing omdat, ook al ben ik groepsdynamica-expert, ik bepaalde geluiden, bewegingen buitensluit, simpelweg omdat ik niet wil dat ze waar zijn.

Ik hoor heel eerlijk denk ik wel een beetje bij de zogenaamde politieke “elite”. Ik geloof sterk in saamhorigheid, bij een groter geheel horen in plaats van alleen zijn. Ik ben voor verbinding, Europa, compassie met anderen, hulp bieden aan vluchtelingen en vooral de wereld samen mooier maken, natuurbehoud en de aarde waardevol doorgeven aan onze kinderen.

Mijn kind om specifiek te zijn 🙂 Want, en nu onthul ik toch even een publiek geheim, ik sta aan de vooravond van mijn zwangerschapsverlof. Eind van dit jaar ga ik een nieuw mensje op deze aarde zetten en als ik daaraan denk dan schieten de door hormonen gevoede tranen me in de ogen. Niet omdat ik heel bang ben dat Trump er direct een enorme bende van gaat maken, maar wel omdat er blijkbaar zoveel mensen zijn in Amerika, en ook in de rest van de wereld, die leven in onvrede!

De grootste hoeveelheid stemmen voor Trump komt van mensen die niet blij zijn met hun leven. Mensen die verandering willen in hoe het nu gaat. Die in armoede leven zonder perspectief, die weinig opleiding hebben en geen kansen zien om zelf iets te veranderen. Die bang of boos zijn op immigranten, ervan overtuigd zijn dat bijvoorbeeld immigranten of het buitenland hun banen inpikken. Mensen die niet voor dat grotere geheel willen gaan omdat ze simpelweg zelf niet genoeg hebben ( i.i.g. volgens hun beleving, en vaak ook echt). En waarschijnlijk zijn er ook een heleboel stemmers waarvan ik eigenlijk helemaal niet weet waarom ze ergens voor of tegen zijn. En dit is dus niet alleen in Amerika zo, onze eigen blonde populist heeft ook een aanhang van hier tot ginder!

Ik kan me eigenlijk heel moeilijk iets voorstellen bij hoe het leven echt is voor mensen die in onvrede leven. Al heb ik wel eens in een angstige situatie gezeten van geen werk, geen geld, grote onzekerheid. Ook ik heb me toen verbaasd over de kracht van mijn eigen gevoelens van onvrede en ook hoe snel deze onvrede zich op andere mensen richt. Ineens vond ik het ook unfair dat asielzoekers “zomaar” een huis kregen, terwijl ik niks kon vinden voor mijzelf. Terwijl ik normaal regelmatig in een AZC als vrijwilliger werk en echt wel weet dat deze mensen helemaal niks zomaar krijgen, laaide er in mijn eigen mindere periode ineens ook duistere haatachtige gevoelens op.

En ik denk dat deze gevoelens dus ook een onderstroom is die we allemaal af en toe hebben, maar die er nu ineens bij deze verkiezingen collectief uitkomt.

In teams zie ik het ook regelmatig en heb ik er ook al regelmatig over geschreven. De kracht van de klagers, van tegen-gedrag, van de hakken in het zand zetters. Elke keer geef ik weer het advies om je niet te richten op deze mensen, maar juist de aandacht te verleggen naar wat je wel wilt, naar de positieve opbouwende krachten.

Dat is ook wat ik in die mindere periodes heb gedaan. Ik heb geen aandacht geschonken aan het onderdrukken van mijn duistere gevoelens, maar ben juist veel aandacht aan geven aan wat ik wel wilde creëren en ervaren en dat is ook gelukt. En dat is ook wat we nu te doen hebben. Volgens mij moeten we nu niet “Tegen” gaan reageren, maar juist ergens VOOR gaan staan!

En dat is precies wat ik in de wereld wil blijven doen en andere mensen en teams in wil blijven inspireren: Ik geloof en sta voor een wereld waarin mijn zoon opgroeit in Verbinding met anderen, Respect voor verschillen, Openheid, eerlijkheid en vrijheid, Medemenselijkheid, Ruimte voor elkaar en Vertrouwen. En waarin dolfijnen, vogels, bloemen en alle mooie dieren onze aarde nog steeds mooi maken en alle ruimte hebben!

Ik hoop dat we elkaar in deze Voor-beweging ontmoeten.

Wat kan Disney mij leren over hoe ik mijn teamleden in de juiste rol zet?

Geen onderdeel van een categorie, Groepsgeheimen, Leiderschap, Team, Tips

Van de week las ik een interessant BLOG van Aartjan van Erkel. Hij beschrijft daarin hoe Disney iets heel anders doet dan wat wij doorgaans doen met onze medewerkers.

Laten we eerlijk zijn. We kijken niet altijd met bewondering en volle interesse naar onze medewerkers. Sterker nog, vaak snappen we niet hoe die mokkende urenvullers zo gebrekkig kunnen zijn in het nemen van verantwoordelijkheid. Hoe ze steeds maar weer hun werk te laat aanleveren en deadlines niet nakomen.

Hoe krijgen we toch in hemelsnaam tussen die oren wat hun rol is en hoe ze in die rol bij moeten dragen aan een groter geheel.

Maar dat is als we eerlijk zijn natuurlijk 🙂 .

We weten heus wel dat als we teamleden een rol van betekenis laten hebben in het geheel, ze aansluiting en betrokkenheid laten hebben met het grotere doel en ieder teamlid een eigen vertaling heeft van het grotere doel naar zijn eigen functie, dat je dan dat team krijgt wat samen fantastische resultaten creëert in plaats van mokkende urenvullers.

Maar hoe doe je dat dan in hemelsnaam?

Wat is zo verassend als je door een Disney park wandelt? Het liefste eentje in Amerika?

Ja inderdaad.

Het personeel in Disneyland.

Iedereen is altijd BIJZONDER vriendelijk. Ook de mensen met geestdodende baantjes. Bij de metaaldetector staan aan de ingang. Junkfood afrekenen in de restaurants. De weg wijzen. Het gaat altijd met een glimlach.

Hoe krijgt Disney dat voor elkaar?

Door medewerkers geen medewerkers te noemen.

The Walt Disney Company heeft namelijk geen medewerkers, maar noemt iedereen cast member. Daardoor speelt iedereen die bij Disney werkt mee in de show. Daar hoef je niet voor op een podium te staan. Zelfs als je WC’s schoonmaakt ben je een cast member.

Wie in dienst komt bij Disney, wordt eerst getraind tot cast member. Want de gedragsregels bij Disney gaan ver. Héél ver.

Een papiertje oprapen dat in de prullenbak moet, doen ze niet door gewoon te bukken. In de Disney Cast Member Training leer je om een papiertje met een zwierig gebaar op te rapen.

Medewerkers bij Disney vullen dus niet hun uren of vervullen hun takenpakket. Ze vervullen een rol van betekenis in de show! WOW!!

De kunst is dus om jouw medewerkers onderdeel te laten zijn van een geheel. Een geheel dat ook voor hen van betekenis is. Waar ze zich intrinsiek bij betrokken voelen (dus niet alleen maar omdat jij zegt dat het belangrijk is). Dat zit in woorden (cast member is echt een ander woord dan medewerker), en het zit vooral ook in de juiste vertaling van het product van jouw team náár het werk van elk teamlid. Dus als ze bijvoorbeeld teamlid zijn van een klantencontactcentrum; wat betekent dan klantgerichtheid in hun dagelijkse gedrag? Wanneer stellen ze open vragen, wanneer niet? Hoe kunnen de mannen van een technisch team ervoor zorgen dat hun technische hoogstandjes ook daadwerkelijk verkocht en gebruikt gaan worden in het veld in plaats van op de tekentafel sneuvelen etc. etc.

Vaak helpt het hierbij overigens enorm om mensen zelf die vertaling te laten maken.

Ik ben benieuwd naar jullie vertalingen!!