“Goedemorgen, mag ik je jas aannemen?”
Het meisje bij de kapper kijkt me vriendelijk glimlachend aan. “Hoe laat had u de afspraak?” Ze fluistert de woorden zachtjes voor zich uit, alsof ze het niet aandurft om de lucht te verplaatsen.
“U mag wel hier plaatsnemen,” Ze wijst naar de stoel helemaal rechts bij de wasbakken.
“Dan ga ik eerst uw haar wassen.” Het is erg prettig dat ik al ongeveer verwacht had dat we dat daar gingen doen, anders dan had ik toch een paar keer moeten vragen wat ze zei.
Heel zachtjes wast ze mijn haar. En nu heb ik behoorlijk dun haar, maar zij behandelt het alsof het van dat engelenhaar uit de kerstboom is. Ze aait eigenlijk meer mijn aura om mijn hoofd, dan dat ze mijn haar wast. Ik vraag me al een beetje zorgelijk af of het eigenlijk wel schoon wordt op deze manier.
“Is het zo niet te koud of te warm?” routinematig werkt ze de volgende vraag af.
Superbeleefd was ze, vriendelijk, beleefd glimlachend en knikkend. En totaal niet boeiend!
Ze deed me een beetje denken aan die enge film van Stephen King: The Stepford Wives, waarin pittige dames langzaam worden ingeruild voor robots die precies op hen lijken, maar die wél voldoen aan het jaren 50 plaatje van een gehoorzame, altijd vriendelijke huisvrouw. Iets wat bepaalde mannen blijkbaar toch nog steeds heel ideaal vinden. Die mannen zijn erg suf, dat snappen jullie wel toch?
Aan de buitenkant perfect en alles precies zo doen als geleerd, maar alle ziel, alle echtheid, alle eigenheid is niet thuis.
En dat doet me helaas toch ook denken aan sommige teams…
Iedereen gaat braaf “through the motions.” Doet netjes zijn werk, zegt goedemorgen, haalt koffie voor zijn collega’s en lacht beleefd om de grapjes bij de vrijdagmiddagborrel, maar eigenlijk staat iedereen helemaal uit.
Doodop en weer uitgeblust van een dagje beleefdheid en faken, rijdt iedereen de files in op weg naar… Tsja, wellicht ook weer een toneelstukje thuis (maar goed, dat weet ik natuurlijk niet).
Hoe komt dat nu? Ergens is het blijkbaar niet helemaal veilig meer geworden om écht te zijn. Om te zeggen wat je denkt en vindt. Mensen voelen zich blijkbaar niet gehoord en stoppen dan om zich kwetsbaar op te stellen en verschuilen zich dan achter een glad beleefd laagje. Vreselijk om in zo’n team te werken. Doodvermoeiend.
Herken je helaas dit een beetje in jullie team? Zit de kurk al een tijdje op de fles en zitten jullie elkaar beleefd te vermijden? Zin om die geest weer eens uit de fles te laten en weer écht samen te werken met elkaar?
Bel of mail me gerust op 06-41335607 of info@deteamcoach.nl. Ik kom graag langs om de fles eens te bekijken en samen met jullie de eerste barst te slaan. Voor een eerste gesprek kom ik langs zonder factuur, zonder gedoe, maar wel met een lekker verstaanbare stem en impact, afgesproken?