Sandra houdt haar lippen getuit terwijl ze onder haar wimpers door naar de camera kijkt.
Haar rechterbeen kruist ze schuin voor haar linker, zodat ze er zo slank mogelijk uitziet. Vier kilo is ze afgevallen! Knettergek werd ze van de smerige bleekselderij, de smakeloze hüttekase en de drie druiven per dag, maar het resultaat mag er zijn. Ze heeft er nog nooit zo dun uitgezien.
Ze lacht nog één keer met open mond, haar hoofd in haar nek, superspontaan. Lekker vrij, zogenaamd. Ze voelt zich precies zoals Doutzen op die zeilbootfoto.
‘Mooi hoor,’ zegt de fotograaf tevreden.
Een week later komen de foto’s binnen in een grote witte enveloppe. Terwijl ze de foto’s bekijkt, stromen de tranen langzaam over Sandra’s gezicht.
Ze lijkt nog niet in de verste verte op Doutzen. Haar benen zijn niet 172 cm, ze is in totaal ‘maar’ 172 cm. Ze heeft geen lange blonde krullen, maar een donker jongenskoppie. Ze is wel 4 kilo afgevallen, maar had eigenlijk nog 20 minder moeten wegen voor dat maatje zero. En o ja, ze is geen 35, maar 55…….. Sandra gooit de foto’s triest in de hoek van de kamer.
Raar hè, we blijven onszelf heel vaak vergelijken met een soort ideaalbeeld wat we nooit zullen halen. Wat überhaupt nooit te halen was, omdat het totaal niet past bij wie we zijn.
Vrouwen die nog steeds maatje 36 in de kast hebben hangen, voor als ze misschien ooit weer hartstikke slank zijn.
Mensen die van peutergym naar voorleesklasje hollen, omdat ze naast die fulltime baan toch ook echt die superouder moeten zijn.
Mannen die zichzelf overschreeuwen omdat ze hun vorige baas zo goed mogelijk proberen na de doen.
Ondernemers die hun successen opkloppen op social media, om hun ‘expert-status’ te bewijzen.
Influencers die volgers kopen…
En teams die in allerlei kunstmatige samenwerkingsconstructies elkaar aan zitten te gapen, terwijl ze denken: “Wat mot ik eigenlijk met jou?”
Martijn Vroemen heeft in zijn boek ‘Handboek Teamcoaching, Helpen zonder bemoeizucht’ een mooi stukje geschreven over Volkstuinteams. Heel verhelderend voor een heleboel teams volgens mij :-):
“Mensen die samenwerken als in een volkstuin werken met veel plezier en trots op hun eigen lapje grond. Ieder doet iets waar hij goed in is. De een verbouwt graag tomaten en de ander houdt het bij snijbloemen. Als men een buurvrouw tegenkomt maakt men graag een praatje en er wordt tijdens vakanties voor elkaar water gegeven. Ook is er wel eens een probleem zoals met de buurman die de boel verwaarloost. Daardoor waaien er onkruidzaden over het volkstuincomplex. Dan moet er gepraat worden. Maar meestal loopt alles prima. De volkstuineigenaren lenen graag hun kruiwagen uit en geven elkaar stekjes. Elk kwartaal is er overleg in het complex waarbij men beslist over het wel of niet vervangen van een waterpomp, de verlichting op het tegelpad of het verhogen van de contributie. En natuurlijk is er de jaarlijkse barbecue waarbij men zelfgeteelde aardappels poft.”
Stel je gaat zo’n team proppen in een beeld van een high performance team. Dat is alsof je buurvrouw Ank probeert te proppen in het uniform van de Victoria’s Secret Angels.
Als jullie nu al een tijdje worstelen met welke vorm nu eigenlijk past bij jullie team, wel willen verbeteren in de samenwerking, maar snappen dat het geen zin heeft om jezelf te persen in een keurslijf dat helemaal niet past. Bel mij dan eens op 06-41335607 of mail me op info@deteamcoach.nl.
Ik kom graag langs, zonder gedoe en zonder factuur. Met een paar kilootjes teveel, maar zo echt als maar kan.