Waarom loopt iedereen wel achter de paraplu aan (en niet achter mij)?
Waarom loopt iedereen op reis toch braaf achter die gids met de paraplu aan? En wat kun jij daarvan leren als leider van je team?
Je kent het vast wel. Je bent op vakantie in een leuk stadje of je staat bij een bezienswaardigheid en overal om je heen lopen verschillende groepjes toeristen achter iemand met een paraplu of vlaggetje aan. Eerst denken we nog dat het iets “Japans” is, maar nee hoor; groepjes van allerlei nationaliteiten doen hetzelfde. Hoe komt het dat die persoon met die paraplu dat voor elkaar krijgt, denk je misschien wel stiekem. Als ik mijn team ergens voor probeer te porren, loopt er niemand achter me aan.
Als we eens goed kijken naar wat er gebeurt in zo’n groepje, dan vallen er een paar dingen op die wel eens heel interessant kunnen zijn als jij weer eens je team een bepaalde richting op wilt sturen.
1) Heldere instructie. Misschien is het je wel eens opgevallen; gidsen gebruiken vaak hele simpele instructies. “ik heet Truus en we gaan nu naar rechts” Wij managers gebruiken vaak allerlei bijzinnetjes, zoals: “Zullen we gaan vergaderen?” In plaats van “We gaan nu beginnen.” Uit een soort te ver doorgevoerd poldermodel zijn we vaak te omzichtig in onze communicatie, waar simpele instructie juist kan helpen.
2) Oproepen in het brein van wat mensen al weten. Is het je wel eens opgevallen dat gidsen tussendoor wat vragen stellen? Bijvoorbeeld “Wie weet wat dit teken betekent?” of “Wie is hier al eens eerder geweest?” Dit doen ze heel bewust. Het houdt jou als toehoorder actief betrokken. Je netwerken in je brein gaan aan en het maakt dat je de informatie gemakkelijker tot je kan nemen. Wij zijn als manager vaak alleen maar aan het zenden. Het gebruiken van vragen, maakt dat mensen veel meer met je meekunnen ( en achter de paraplu blijven aanlopen en niet halverwege afhaken.)
3) De paraplu. Tsja het lijkt zo’n open deur, maar het feit dat iemand zo’n paraplu of vlaggetje draagt, maakt ook dat we hem of haar volgen. Stel dat iemand het vlaggetje omhoog houdt, dan weer laat zakken en dan weg gooit en dan weer oppakt. Krijg je toch wat minder vertrouwen in je gids of niet? Maar dat is precies wat veel leiders wel doen. Soms met de vuist op tafel en dan weer net doen alsof het zo ook maar allemaal overkomt. Soms de positie pakken en dan weer verschuilen achter hoger management. Pak je positie! Als leider is dat misschien wel het belangrijkste wat je toen hebt. Wees helder over je positie. Dat betekent overigens niet dat je je anders moet gaan gedragen. Het zit vooral in het zijn van de leider en dit ook blijven.
4) Tijd voor uitleg en verhaal ( waarbij iedereen moet luisteren) en tijd voor onderling geklets en uitwisselen ( waarbij de gids zich meestal ook niet bemoeit met jouw onderonsje). Als je zelf wel eens meegelopen bent met een gids, dan herken je dat vast wel. En dat werkt ook, ook op kantoor. Wees helder wanneer je de aandacht wilt en laat los als dat kan. Vraag om de aandacht als dat nodig is. En als jij je zegje hebt gedaan, laat mensen dan eerst even onderling van gedachten wisselen. Je zult merken dat er meer aandacht is op de momenten dat jij iets zegt (omdat ze ook weten dat dat moment niet heel lang duurt) en dat mensen het vaak heel fijn vinden om onderling het een en ander te bespreken. Misschien krijg je ineens wel veel meer levendigheid, leuke vragen en creativiteit in je groep.
5) Een gestructureerd verhaal met een soort extraatje aan het eind in de vorm van een geheim, een proeverij, een ontknoping. Als je goed luistert naar een gids dan hebben ze vaak een heel duidelijk verhaal. Daardoor is het soms zelfs wel teveel opgedreund en saai. Maar wat je vaak geboeid bij de les houdt, is een belofte naar iets speciaals. Dat kan een ontknoping zijn op een vraag die in het begin is gesteld of bijvoorbeeld een wijnproeverij na een bezoek aan de wijnkelders. Die belofte houdt het spannend. Nu kun jij op kantoor natuurlijk niet altijd allerlei beloftes en proeverijen gaan doen. Maar wat je wel kan doen is je speeches wat spannender maken, de vergaderingen als een soort spel inrichten, goede resultaten laten volgen door een klein cadeautje. Het lijkt soms wat kinderachtig, maar het werkt wel!
Laat weten wat je van dit BLOG vindt. Ik ben heel benieuwd naar jouw mening! En ik ben benieuwd wat jij leert van andere groepsfenomenen. Als je een mooi voorbeeld hebt, deel het alsjeblieft hieronder.
Feedback geven. Het is misschien wel de meest gewenste en meest gehate vaardigheid in samenwerken. Bijna overal waar ik als teamcoach kom staat feedback geven hoog in het wensenlijst. Maar geen hond die het in de praktijk doet 😉 Waarom eigenlijk niet? Omdat feedback geven hartstikke eng is natuurlijk. Omdat feedback ontvangen, ook al zeggen we dat we het graag krijgen, wel het laatste is waar we op zitten te wachten. Omdat feedback geven vaak zo onbeholpen gaat dat als we over die drempel stappen, er uiteindelijk toch niks verandert. 