Selecteer een pagina

Een kletsnat gestreept t-shirt

Daar ging ik. Voor het eerst op weg naar de peuterdans. Die ochtend had ik mijn zoontje met veel lawaai en kleine time-outs uiteindelijk in een cute outfit kunnen hijsen. 

Met zijn gestreepte t-shirt met korte mouwen en een zachte bruine gymbroek om lekker in te bewegen, zag hij er in ieder geval uit alsof we erover hadden nagedacht. Sterker nog het zag er bijna uit alsof we het vaker hadden gedaan.

Ik ben niet gek, ha, dus ik had alvast rekening gehouden met drie kwartier extra “in de auto klimtijd”. Dus we begonnen zelfs nog behoorlijk ontspannen aan de autorit. Al liedjes zingend over Harry de poes die een huis zoekt.

Bijna ontspannen dan….

Want ik ging op weg naar een groep die mij altijd een beetje doet sidderen van angst. 

De groep waarbij ik me altijd weer de beginner voel, die verlegen aan de kant de kunst staat af te kijken.

De profi-moeders….. 

De moeders die niet een louzy mamadagje hebben. Nee deze mama’s jakkeren de hele week van peuterdans, naar peuterzwemmen, naar koffieafspraakjes. Ze hebben elke dag standaard én een banaan én in partjes geschilde appels mee en niet één extra luier, maar twee, voor het geval een andere mama er één is vergeten. 

Vaak hebben ze trouwens ook meerdere kinderen…..Die kunnen dat gewoon.

Op dat moment wilde mijn zoontje achterin de auto wat drinken. Stoere mama als ik ben, gaf ik hem mijn flesje water (daar moet hij inmiddels toch ook wel uit kunnen drinken) en heel voorzichtig nam hij wat slokjes. Tot we de bocht doorreden en hij het halve flesje water zo over zijn mooie streepjes shirt kieperde……Kletsnat tot op zijn rompertje.

Toch weer gefaald als profi-mama..

Veel directieteams hebben dit eigenlijk ook (een beetje dan hè). Ze zijn begonnen als drie coole gasten met een cool idee in een garage. Gaaf dingen maken. En toen werden ze ineens succesvol en waren ze niet meer die drie gasten in de garage, maar dat directieteam van een middelgroot bedrijf. 

En stoer doen ze elke dag alsof ze dat profi DT zijn. Alsof ze én een supergaaf product kunnen maken én als vanzelf kunnen leidinggeven. En vaak doen ze het nog best aardig.

Tot ze die bocht doorvliegen en er lastige beslissingen gemaakt moeten worden. Als de grootte van het bedrijf een beetje uit zijn voegen begint te barsten bijvoorbeeld. Of als privé belangen gaan schuren met het bedrijfsbelang. Als kleine irritaties groter worden tot oeverloze discussies.

Stiekem wil je graag die coole gasten uit die garage blijven toch? Vol passie die onderneming leiden. En tegelijkertijd kun je misschien wat handvatten gebruiken van een profi-teamcoach die jullie kan helpen ff wat smoother door de bocht te komen.

Dadelijk ook een zucht van verlichting slaken als het weer lekker loopt? Klaar voor de volgende fase van jullie bedrijf? Kijk maar eens op www.deteamcoach.nl/teamcoaching wat ik voor jullie kan doen. Ik kom graag langs zonder gedoe, zonder factuur. En natuurlijk met banaan en partjes appel.

De sjezende bejaarde

Swoegend fietste ik de hoge brug op. 

Die brug over de Maas was toch even een stukje pittiger dan ik lekker vind. Ik voelde mijn bovenbenen aanspannen en vooral mijn armen waren hard aan het werk. 

En o ja dat oncharmante gehijg, dat hoorde er blijkbaar ook bij.

“Klopt dat wel,” dacht ik nog “dat je vooral veel spierkracht gebruikt in je armen bij het fietsen? Vast niet.” 

Maar voor mij was het nodig om die armen erin te gooien en heftig trekkend aan het stuur die fiets de brug op te sjorren.

Fluitend werd ik ingehaald door twee oude van dagen. Of tenminste wat wij vroeger oude van dagen zouden noemen. 

Tegenwoordig zijn het allemaal hippe, YOLO, pensionado’s met twee huizen die ze gekocht hebben in de tijd dat huizen nog niks kostten. Klagend over de extra drie maandjes die ze moesten doorwerken voor hun pensioen, leven ze heerlijk riant van hun zuur(?) verdiende geld onder de door klimaatverandering steeds lekker wordende zon.

“Ze spelen potjandikkie vals!” dacht ik nog terwijl ze mij fluitend voorbij sjeesden. “Of ze hebben wel heel veel meer conditie, dat kan ook.”

Maar nee hoor, daar zag ik hem al……..het grijze accuutje onder de bagagedrager.

“Ja, zo kan ik het ook,” dacht ik nog, mezelf verbijtend van jaloezie. “Grrrrr,” wilde ik bijna roepen, maar mijn gehijg benam me alle adem.

Maar ik doe het niet. Ik koop dus geen E-bike, ik kies niet voor zo’n snorrend systeem dat mij veel gemakkelijker veel verder brengt.

En dat is voor mijn lichaamsbeweging misschien nog niet eens zo’n slechte beslissing….

Maar veel teams doen het ook niet. Ze blijven liever doormodderen in ad hoc gedoe, veel discussie en oude patronen dan eens opnieuw te kijken en er een snorrend motortje onder te zetten.

Veel managementteams verzuipen in de waan van de dag! Simpelweg door te blijven rennen, te blijven brandjes blussen en te kiezen voor kleine quick fixes die uiteindelijk niks oplossen. Ze trekken met hun armen hard aan hun fiets.

Wat als jullie nu door een teamanalyse en een teamsessie van zo’n twee dagen wel weer de juiste accu hebben voor de volgende fase van jullie bedrijf? Hoeveel gedoe zou dat schelen? Kijk maar eens bij deze voorbeelden: https://www.deteamcoach.nl/voorbeelden-teamcoaching/

Bel me gewoon eens voor een gratis sparringsgesprek op 06-41335607/ info@deteamcoach.nl. Ik kom graag langs, zonder gedoe, zonder factuur en met de auto.