Normaal kan ik mijn blogs vaak lekker de betweter uithangen door je te vertellen hoe je om moet gaan met allerlei lastige teamsituaties. Heerlijk om het zogenaamd allemaal te weten en natuurlijk anderen te helpen met deze kennis en kunde. 🙂

In dit blog en ook in het volgende wil ik eens de sluier oplichten van situaties waarbij ook ik nog steeds met de handen in het haar zit. Situaties waarbij, zelfs al weet ik nog wel een beetje wat ik moet doen, ik toch ook echt met mijn fingers crossed zit, te hopen dat het toch echt wel goed komt.

De “nachtmerrie teams en groepen” van een teamcoach. Vandaag de eerste……. De “we snappen het helemaal, maar doen vervolgens niks” groep.

Een heerlijk team om te mogen begeleiden, dacht ik, toen ik aan de slag ging met drie directieleden van een middelgroot bedrijf. Hun vraag zat in afstemming. Afstemming op hun propositie in de markt, op elkaar, op hun producten en vooral op wat ze nog WEL en wat ze ook NIET meer moesten doen.

Zoals veel directieteams was het ook voor dit team simpelweg moeilijk om…..

Keuzes te maken. Keuzes die zouden leiden tot het succes waar ze naar streefden.

Wij denken vaak dat de directie wel weet waar ze heen willen, maar dit is misschien wel één van de best bewaarde geheimen van directies…Ze hebben zelf vaak ook geen clue. Ze moeten richting geven op basis van halve informatie, want nee, ook zij kunnen niet in de toekomst kijken. En ze moeten vaak beslissingen nemen in een veld van allerlei verschillende belangen. Techniek, Financiën, Imago, Medewerkers, Concurrentie etc. etc.

Ook dit team was het spoor een beetje bijster en mijn job was om allereerst de drie kapiteins van het schip maar eens aan hetzelfde roer te krijgen.

Er moesten nog een hoop wantrouwen en storingen uit het verleden uit en het was ook erg belangrijk dat men de verwachtingen nu maar eens helder op tafel legden in plaats van impliciet aan elkaar op te leggen. De eerste teamdag liep fantastisch. Er werd een heleboel uitgesproken, er kwam weer lucht in het gesprek en er werden enkele klinkende afspraken gemaakt, met name over de overlegstructuren en de verschillende rollen in de directie.

Enige tijd later zouden ze met z’n drieën echt spijkers met koppen gaan slaan. Lang uitgestelde beslissingen over de koers en de producten zouden nu doorgehakt worden. Ik begeleidde deze dag om hen te helpen in de besluitvorming en hen ook nog een slag verder te brengen in het vertrouwen.

De bewustwording dat er iets moest gebeuren zat er goed in. De lucht was zwaar van het besef dat ze belangrijke beslissingen moesten nemen. Vol motivatie gingen we van start. En er gebeurde NIKS…………

Bijna verwachtingsvol keek men naar mij, alsof ik het antwoord zou weten op hun inhoudelijke vragen. En even voor de goede orde, ik weet best veel, maar van ICT weet ik helemaal NADA. Gelukkig maar, anders was ik misschien wel zo in de valkuil gestapt om te gaan adviseren.

Ik probeerde werkvorm A om ze tot besluitvorming te laten komen. Ik probeerde werkvorm B. Ik probeerde ze nogmaals duidelijk te maken dat het toch echt aan hen, DE DIRECTIE, was om een beslissing te nemen. En er werd een heleboel gezegd en nogmaals gezegd en nogmaals over nagedacht en nogmaals op terug gekomen, maar helemaal NIETS besloten.

Dat is voor mij een flinke nachtmerrie. Er is bewustwording, er is motivatie om te veranderen, de vaardigheden liggen voor hun neus, maar ze zetten g.v.d. niet de stap, die ik niet voor ze kan zetten…… Wat te doen?

Op dat moment heb ik ervoor gekozen het harde werken van mijn kant te stoppen en de last echt bij hen neer te leggen. Ik weet dat ik niet anders kan, maar echt bevredigend is het niet. Het voelt zelfs als opgeven. Het is eigenlijk een hele goede interventie, echter het voelt zo als een non-interventie.

Na een nog redelijke afsluiting, reed ik vertwijfeld naar huis. Zouden ze het zelf oppakken? Zouden ze nu zelf de beslissingen gaan nemen of niet? Zouden ze mij de schuld gaan geven van het niet bereiken van het gewenste resultaat? Zouden ze nog verder komen als team? Zouden ze er nu wel voor gaan of zouden ze ervoor kiezen zich weer te laten overvoeren door de waan van alledag?

Enige weken later kreeg ik mijn contactpersoon (één van de drie) aan de telefoon. Ze hadden behoorlijk wat meters gemaakt en een aantal lastige beslissingen alsnog genomen. Inmiddels is dit bedrijf weer heerlijk op koers en enorme meters in de markt aan het maken.

Pfff, dacht ik, gelukkig. Ik weet dat de tijd soms ook gewoon zijn werk moet doen en dat een team echt zelf moet oplossen waar ze last van heeft. Dat ik, als ik die last weg zou nemen, ze juist niet zou helpen om als team verder te komen. Maar toch. Het blijft één van de dynamieken die ik als teamcoach hartstikke lastig vind.

Misschien is het een ego-dingetje, ik draag ze niet het gouden ei aan namelijk. Misschien is het de onzekerheid van de afloop van zo’n interventie, of misschien kan ik er niet zo goed tegen dat ik er niet bij ben als ze dan alsnog de oplossing vinden, Ik ben er nog niet helemaal uit. Misschien vertrouw ik er soms ook gewoon niet genoeg op dat mensen echt wel zelf willen veranderen. Dat ze mij inhuren, juist omdat ze iets anders willen. En dat ze misschien eerst wel van mij een soort ei van Columbus willen, maar dat als ze echt voelen dat het aan hen is, ze uiteindelijk wel gaan bewegen……… Maar toch……. Dat zegt mijn hoofd, mijn gevoel maakt zich op dat moment gewoon zorgen. 😉

Ik kan me voorstellen dat ieder van jullie ook wel eens zo’n net niet lekker voelende situatie meemaakt. Waar je ff niet de held bent van het verhaal.

Ik ben heel benieuwd naar wat jij lastige situaties vindt, als teammanager en ook als teamcoach!