+31 6 413 35 607 info@deteamcoach.nl
Selecteer een pagina

Drie heerlijke teamcoach momenten

Geen onderdeel van een categorie, Groepsgeheimen, Leiderschap, Persoonlijke struggles, Teamstruggles, Tips

In het vorige BLOG heb ik geschreven over nachtmerries die ik als teamcoach wel eens tegenkom. In dit BLOG wil ik juist stil staan bij een aantal hele mooie momenten in mijn carrière.

Ik werk met teams die vaak al lange tijd vastzitten in belemmerende patronen, dus wat ik tegenkom is vaak in het begin behoorlijk heftig en zwaar. Er komt op mij als “tijdelijke leider” van zo’n team vaak een enorme spanning op mij af en ik voel de onuitgesproken verwachting om de situatie eventjes voor hen op te lossen. Ingehouden conflicten, onuitgesproken verleden en verborgen agenda’s zijn flink voelbaar in de ruimte en zie daar maar eens de positie in te kiezen als teamcoach die klopt met wie ik ben en die hen ook echt verder brengt ( en niet afhankelijk maakt van mij bijvoorbeeld). Een flinke puzzel in het begin, maar hoe gaaf is het als daar verandering in komt…….

1. Een tijdje geleden ben ik begonnen een team te begeleiden bij een gemeente wat al jaren op zoek was naar een oplossing voor hun gebrek aan samenwerking. In de intakes ging ik steeds doodmoe naar huis na gesprekken vol verdriet, intriges en onvrede. En omdat ze al zo lang in deze situatie zaten, was er ook veel ontmoediging voelbaar. “Pfoe, zware kluif”, dacht ik.

Na een fiks advies op het leiderschap ( ze hadden twee leiders en wij hebben met klem geadviseerd daar 1 van te maken), gingen we vol excitement de team tweedaagse in. De werkvormen en structuren heel zorgvuldig gekozen. En vooral uitnodigend om alles ter tafel te brengen en aan te gaan. Werken op de top van ons kunnen, dat was al super moet ik zeggen. Maar dan is het altijd nog even afwachten wat de teamleden precies ervaren. Want hoewel noodzakelijk, sommige interventies zijn best heftig als je er midden inzit.

Op veel momenten moeten wij als teamcoach beslissen wat het team een stap verder brengt. Storingen moeten worden besproken, maar soms moet je ook juist schakelen naar concrete taakafspraken. Je moet af en toe de diepte in, maar je moet ook uitkijken om bepaalde aandachtsvampieren niet continue aan het woord te laten. Je wilt verschillende aspecten van de teamdynamiek belichten, maar zeker niet de echte confrontatie vermijden en dat vraagt dus heel vaak om juist naar de spanning toe te bewegen in plaats van er vandaan.

Ook van ons als teamcoach vraagt het soms hele scherpe persoonlijke feedback te geven, recht op de man af. En hoewel nodig, dat wordt echt niet meteen geslikt, kan ik je wel vertellen. Op het einde vroegen we elk teamlid met welk gevoel ze naar huis gingen. En toen stonden mijn collega en ik ineens met tranen in de ogen…. “Ik heb weer hoop,” zei er een. “Ik voel me sinds lange tijd weer onderdeel van een geheel”, zei de ander. “Ik raak dat eenzame gevoel eindelijk kwijt”, zei de volgende. “Ik vond het zwaar”, zei de volgende, “maar wat ben ik blij dat we nu eindelijk echt veranderen”. Pfoe wat een heerlijke klus dacht ik :-).

Ben jij teamcoach of trainer en ook altijd op zoek naar goede tips om om te gaan met lastige groepen? Klik dan hier voor een unieke kans en ontvang 3 GRATIS Video’s begin 2017 als eerste in je inbox!

2. Bij een andere gemeente was ook een flinke doorbraak nodig in de samenwerking. Men ging wel goed met elkaar om, maar bleef enorm hangen in een opgebouwd sfeertje van standaard grapjes. Voor elk probleem werd de teamleider als verantwoordelijke aangewezen en onderling had men vooral veel oordelen en weinig echte interesse naar elkaar.

Voor ons als teamcoach duidelijke signalen van een groep in fase 1 van ontwikkeling. Meer een groep dan een team. Wat dan vooral nodig is, is het uitnodigen van mensen om zich eerlijk uit te spreken, conflicten aan te gaan en verschillen op te zoeken in plaats van te vermijden. Nou dat wilden zij ook wel, maar niet echt van harte. Er werd heel voorzichtig een beetje benoemd, men ging vooral vertellen waarom de eigen zienswijze toch beter was en luisteren daar was men al helemaal niet mee bezig. Als iemand zich al wat kwetsbaarder opstelde, ging er binnen no time iemand overheen met een grap. Lachen natuurlijk maar we schoten geen moer op. Voordat we het door hadden was het einde van de eerste tweedaagse alweer bereikt. Op zich goede stappen gemaakt, maar een doorbraak was het zeker niet.

Enkele weken later zagen we hen opnieuw en toen hebben we hen het vuur op een hele ludieke manier aan de schenen gelegd. Met glinsterende oogjes hebben we ze flink uitgedaagd om steeds meer van zichelf te laten zien en met een hele leuke werkvorm hebben we de verschillen enorm uitvergroot in plaats van proberen tot een harmonie te komen. Schaterlachend ging men elkaar uitdagen en kwamen al die kleine storinkjes eruit die men altijd voor zich hield. Wat een opluchting! Wat een vrijheid! Wat een onwijs leuke dag en wat is het team ineens enorm gegroeid. Dankbaar nam ik die dag afscheid van dit team. Wetende “Dit zijn van die momenten waarom ik het werk doe”.

3. Het laatste voorbeeld is er eentje van tien jaar geleden. Misschien wel een moment waardoor ik begon te beseffen wat eigenlijk de impact is van teamcoaching en waarom ik zo blij word van mijn werk. Ik had de opdracht binnen gehaald van een groot team bij het Ministerie van Defensie. Het team werkte al heel lang samen en was in de loop der jaren zo passief geworden als een ingeslapen slak. Het commitment moest enorm aangewakkerd worden, mensen moesten weer leren zelf verantwoordelijk te zijn en de teammanager moest vooral leren te stoppen met duwen en trekken en de verantwoordelijkheid bij het team zelf te laten.

Maar naast al deze teamdynamische vraagstukken, hadden we ook nog te maken met twee oude bromberen. Laten we ze Bert & Ernie noemen. Deze bromberen waren het overal mee oneens en zaten ook nog eens samen op een kamer de hele dag commentaar te leveren op alles wat niet meer goed was. En zoals elke beginnende teammanager stapte ook deze manager in de valkuil om vooral deze mannen veel aandacht te geven. Daar zijn we dus zo snel mogelijk mee gestopt. Met het team werd de koers uitgezet. De teammanager ging gas geven op de koers met hele concrete afspraken en het commentaar van Bert & Ernie lieten we gewoon links liggen.

En toen gebeurde het…… De twee mannen kregen ineens ruzie met elkaar. Nu er niemand meer naar hun geklaag luisterde, hadden ze alleen nog elkaar om negatief tegen te doen. En toen daar niemand een oplossing voor ging aandragen, gingen ze ineens kijken wat ze eigenlijk nog wel met het team wilden. Dat was niet wereldschokkend moet ik eerlijk zeggen, maar ze kwamen wel los van elkaar met een eigen initiatief, wow!!!

De laatste bijeenkomst met dit team was voor mij en mijn collega best emotioneel. Een jaar lang hadden we lief & leed gedeeld met dit team en dit was ook een van mijn eerste grotere opdrachten als ondernemer. In het laatste rondje vertelde iedereen hoe het hem was gegaan en wat het traject had opgeleverd. Bert was aan de beurt. In zijn inmiddels bekende  brombeer houding met zijn armen over elkaar begon hij te praten: “Ik weet niet zo goed wat het traject nu heeft opgeleverd, maar ik voel me wel een stuk gelukkiger” …… Door de tranen die ik voelde opwellen, kon ik alleen nog maar knikken.

Wil jij ook dit soort ervaringen als teamcoach/ trainer? Schrijf je in voor de drie GRATIS video’s die ik begin volgend jaar ga uitbrengen en blijf op de hoogte van de exclusieve leergang “Masters of Groupdynamics” die volgend jaar zomer op de markt komt.

Klik hier om je in te schrijven voor de drie GRATIS video’s

Nachtmerries van een teamcoach

Geen onderdeel van een categorie, Leiderschap, Persoonlijke struggles, Teamstruggles, Tips

Normaal kan ik mijn blogs vaak lekker de betweter uithangen door je te vertellen hoe je om moet gaan met allerlei lastige teamsituaties. Heerlijk om het zogenaamd allemaal te weten en natuurlijk anderen te helpen met deze kennis en kunde. 🙂

In dit blog en ook in het volgende wil ik eens de sluier oplichten van situaties waarbij ook ik nog steeds met de handen in het haar zit. Situaties waarbij, zelfs al weet ik nog wel een beetje wat ik moet doen, ik toch ook echt met mijn fingers crossed zit, te hopen dat het toch echt wel goed komt.

De “nachtmerrie teams en groepen” van een teamcoach. Vandaag de eerste……. De “we snappen het helemaal, maar doen vervolgens niks” groep.

Een heerlijk team om te mogen begeleiden, dacht ik, toen ik aan de slag ging met drie directieleden van een middelgroot bedrijf. Hun vraag zat in afstemming. Afstemming op hun propositie in de markt, op elkaar, op hun producten en vooral op wat ze nog WEL en wat ze ook NIET meer moesten doen.

Zoals veel directieteams was het ook voor dit team simpelweg moeilijk om…..

Keuzes te maken. Keuzes die zouden leiden tot het succes waar ze naar streefden.

Wij denken vaak dat de directie wel weet waar ze heen willen, maar dit is misschien wel één van de best bewaarde geheimen van directies…Ze hebben zelf vaak ook geen clue. Ze moeten richting geven op basis van halve informatie, want nee, ook zij kunnen niet in de toekomst kijken. En ze moeten vaak beslissingen nemen in een veld van allerlei verschillende belangen. Techniek, Financiën, Imago, Medewerkers, Concurrentie etc. etc.

Ook dit team was het spoor een beetje bijster en mijn job was om allereerst de drie kapiteins van het schip maar eens aan hetzelfde roer te krijgen.

Er moesten nog een hoop wantrouwen en storingen uit het verleden uit en het was ook erg belangrijk dat men de verwachtingen nu maar eens helder op tafel legden in plaats van impliciet aan elkaar op te leggen. De eerste teamdag liep fantastisch. Er werd een heleboel uitgesproken, er kwam weer lucht in het gesprek en er werden enkele klinkende afspraken gemaakt, met name over de overlegstructuren en de verschillende rollen in de directie.

Enige tijd later zouden ze met z’n drieën echt spijkers met koppen gaan slaan. Lang uitgestelde beslissingen over de koers en de producten zouden nu doorgehakt worden. Ik begeleidde deze dag om hen te helpen in de besluitvorming en hen ook nog een slag verder te brengen in het vertrouwen.

De bewustwording dat er iets moest gebeuren zat er goed in. De lucht was zwaar van het besef dat ze belangrijke beslissingen moesten nemen. Vol motivatie gingen we van start. En er gebeurde NIKS…………

Bijna verwachtingsvol keek men naar mij, alsof ik het antwoord zou weten op hun inhoudelijke vragen. En even voor de goede orde, ik weet best veel, maar van ICT weet ik helemaal NADA. Gelukkig maar, anders was ik misschien wel zo in de valkuil gestapt om te gaan adviseren.

Ik probeerde werkvorm A om ze tot besluitvorming te laten komen. Ik probeerde werkvorm B. Ik probeerde ze nogmaals duidelijk te maken dat het toch echt aan hen, DE DIRECTIE, was om een beslissing te nemen. En er werd een heleboel gezegd en nogmaals gezegd en nogmaals over nagedacht en nogmaals op terug gekomen, maar helemaal NIETS besloten.

Dat is voor mij een flinke nachtmerrie. Er is bewustwording, er is motivatie om te veranderen, de vaardigheden liggen voor hun neus, maar ze zetten g.v.d. niet de stap, die ik niet voor ze kan zetten…… Wat te doen?

Op dat moment heb ik ervoor gekozen het harde werken van mijn kant te stoppen en de last echt bij hen neer te leggen. Ik weet dat ik niet anders kan, maar echt bevredigend is het niet. Het voelt zelfs als opgeven. Het is eigenlijk een hele goede interventie, echter het voelt zo als een non-interventie.

Na een nog redelijke afsluiting, reed ik vertwijfeld naar huis. Zouden ze het zelf oppakken? Zouden ze nu zelf de beslissingen gaan nemen of niet? Zouden ze mij de schuld gaan geven van het niet bereiken van het gewenste resultaat? Zouden ze nog verder komen als team? Zouden ze er nu wel voor gaan of zouden ze ervoor kiezen zich weer te laten overvoeren door de waan van alledag?

Enige weken later kreeg ik mijn contactpersoon (één van de drie) aan de telefoon. Ze hadden behoorlijk wat meters gemaakt en een aantal lastige beslissingen alsnog genomen. Inmiddels is dit bedrijf weer heerlijk op koers en enorme meters in de markt aan het maken.

Pfff, dacht ik, gelukkig. Ik weet dat de tijd soms ook gewoon zijn werk moet doen en dat een team echt zelf moet oplossen waar ze last van heeft. Dat ik, als ik die last weg zou nemen, ze juist niet zou helpen om als team verder te komen. Maar toch. Het blijft één van de dynamieken die ik als teamcoach hartstikke lastig vind.

Misschien is het een ego-dingetje, ik draag ze niet het gouden ei aan namelijk. Misschien is het de onzekerheid van de afloop van zo’n interventie, of misschien kan ik er niet zo goed tegen dat ik er niet bij ben als ze dan alsnog de oplossing vinden, Ik ben er nog niet helemaal uit. Misschien vertrouw ik er soms ook gewoon niet genoeg op dat mensen echt wel zelf willen veranderen. Dat ze mij inhuren, juist omdat ze iets anders willen. En dat ze misschien eerst wel van mij een soort ei van Columbus willen, maar dat als ze echt voelen dat het aan hen is, ze uiteindelijk wel gaan bewegen……… Maar toch……. Dat zegt mijn hoofd, mijn gevoel maakt zich op dat moment gewoon zorgen. 😉

Ik kan me voorstellen dat ieder van jullie ook wel eens zo’n net niet lekker voelende situatie meemaakt. Waar je ff niet de held bent van het verhaal.

Ik ben heel benieuwd naar wat jij lastige situaties vindt, als teammanager en ook als teamcoach!

Wat kan Disney mij leren over hoe ik mijn teamleden in de juiste rol zet?

Geen onderdeel van een categorie, Groepsgeheimen, Leiderschap, Team, Tips

Van de week las ik een interessant BLOG van Aartjan van Erkel. Hij beschrijft daarin hoe Disney iets heel anders doet dan wat wij doorgaans doen met onze medewerkers.

Laten we eerlijk zijn. We kijken niet altijd met bewondering en volle interesse naar onze medewerkers. Sterker nog, vaak snappen we niet hoe die mokkende urenvullers zo gebrekkig kunnen zijn in het nemen van verantwoordelijkheid. Hoe ze steeds maar weer hun werk te laat aanleveren en deadlines niet nakomen.

Hoe krijgen we toch in hemelsnaam tussen die oren wat hun rol is en hoe ze in die rol bij moeten dragen aan een groter geheel.

Maar dat is als we eerlijk zijn natuurlijk 🙂 .

We weten heus wel dat als we teamleden een rol van betekenis laten hebben in het geheel, ze aansluiting en betrokkenheid laten hebben met het grotere doel en ieder teamlid een eigen vertaling heeft van het grotere doel naar zijn eigen functie, dat je dan dat team krijgt wat samen fantastische resultaten creëert in plaats van mokkende urenvullers.

Maar hoe doe je dat dan in hemelsnaam?

Wat is zo verassend als je door een Disney park wandelt? Het liefste eentje in Amerika?

Ja inderdaad.

Het personeel in Disneyland.

Iedereen is altijd BIJZONDER vriendelijk. Ook de mensen met geestdodende baantjes. Bij de metaaldetector staan aan de ingang. Junkfood afrekenen in de restaurants. De weg wijzen. Het gaat altijd met een glimlach.

Hoe krijgt Disney dat voor elkaar?

Door medewerkers geen medewerkers te noemen.

The Walt Disney Company heeft namelijk geen medewerkers, maar noemt iedereen cast member. Daardoor speelt iedereen die bij Disney werkt mee in de show. Daar hoef je niet voor op een podium te staan. Zelfs als je WC’s schoonmaakt ben je een cast member.

Wie in dienst komt bij Disney, wordt eerst getraind tot cast member. Want de gedragsregels bij Disney gaan ver. Héél ver.

Een papiertje oprapen dat in de prullenbak moet, doen ze niet door gewoon te bukken. In de Disney Cast Member Training leer je om een papiertje met een zwierig gebaar op te rapen.

Medewerkers bij Disney vullen dus niet hun uren of vervullen hun takenpakket. Ze vervullen een rol van betekenis in de show! WOW!!

De kunst is dus om jouw medewerkers onderdeel te laten zijn van een geheel. Een geheel dat ook voor hen van betekenis is. Waar ze zich intrinsiek bij betrokken voelen (dus niet alleen maar omdat jij zegt dat het belangrijk is). Dat zit in woorden (cast member is echt een ander woord dan medewerker), en het zit vooral ook in de juiste vertaling van het product van jouw team náár het werk van elk teamlid. Dus als ze bijvoorbeeld teamlid zijn van een klantencontactcentrum; wat betekent dan klantgerichtheid in hun dagelijkse gedrag? Wanneer stellen ze open vragen, wanneer niet? Hoe kunnen de mannen van een technisch team ervoor zorgen dat hun technische hoogstandjes ook daadwerkelijk verkocht en gebruikt gaan worden in het veld in plaats van op de tekentafel sneuvelen etc. etc.

Vaak helpt het hierbij overigens enorm om mensen zelf die vertaling te laten maken.

Ik ben benieuwd naar jullie vertalingen!!

Het Team In De Vrieskist

Geen onderdeel van een categorie, Groepsgeheimen, Nieuwsbrief, Team, Teamstruggles, Tips, Wereldproblematiek

Een van de moeilijkste teams om mee te werken maar vooral om lid van te moeten zijn, is een team in de vrieskist.

Je kent ze misschien wel, die teams waarin iedereen op zijn eigen eilandje hard aan het werk is, maar er is totaal geen sfeer. Zakelijkheid, kilte die je bij binnenkomst op hun afdeling al tegemoet slaat. Niemand die iets zegt tegen elkaar, behalve zakelijk.

Het is een beetje te vergelijken met een gezin waarin men alleen nog maar praktisch in elkaar geinteresseerd is. Er wordt wel gevraagd of je de hagelslag wil doorgeven, maar niet gevraagd hoe het met je gaat.

In een gezin zijn dit vaak tekenen dat er over iets een enorme spanning in de lucht hangt. Ergens zijn pa en ma het grondig over oneens, maar dit wordt niet uitgepraat maar vermeden.

Dit is precies zo in zo’n diepvries team. Men vindt vaak van alles van elkaar, van de situatie en van de leider, maar er wordt niks uitgesproken, in ieder geval niet naar elkaar.

Als teamcoach (of leider) van zo’n team zou ik graag de mensen bij elkaar zetten en ze alles laten uitpraten, maar inmiddels weet ik dat dat niet werkt. Niemand zegt dan boe of bah en ik kan als een dolle alles eruit proberen te trekken.

Sommige teamleiders grijpen naar het oude teambuildingstrucje. Laten we met zijn allen wat leuks gaan doen en dan komen we wel dichter tot elkaar. Maar dat is ongeveer hetzelfde als een stel wat niks meer tegen elkaar te vertellen heeft naar een restaurant sturen……behoorlijk pijnlijk.

Wat dan wel? Ik heb een erg mooi filmpje gevonden op Facebook wat hier goed bij aansluit en mijn tip is de volgende:

Uplift Connect

CONNECTION!!

Ja, met die collega’s dus waar je niks mee lijkt te hebben. Ik kom er steeds meer achter dat een van de belangrijkste dingen die ik doe als teamcoach in het begin van een traject de intakegesprekken zijn. Ja, ik krijg natuurlijk informatie, maar dat is niet het belangrijkste. Elke keer ben ik verbaasd hoeveel een echt gesprek waar ik niet veel meer doe dan luisteren naar iemand, iemand serieus nemen, werkelijk willen horen wat de ander te vertellen heeft, wat dat voor effect heeft.
Ik krijg stuk voor stuk mensen op een eerste teambijeenkomst die al veel meer ontspannen zijn dan in het gesprek, die vaak weer vertrouwen hebben in plaats van alleen maar die kille achterdocht. Die hun verhaal hebben kunnen doen en die zich serieus genomen voelen.

En dat is precies wat ieder van ons kan doen! Stel eens een echte vraag aan je collega. Dus niet het verplichte “Hoe was je weekend?” Maar hoe vindt die persoon het in zijn werk? Wat vindt hij leuk/ lastig? Hoe gaat het met zijn kind waarvan je misschien hebt gehoord dat het in het ziekenhuis ligt etc. etc.
Luister met oprechte belangstelling en interesse en raak verwonderd hoeveel overeenkomsten je eigenlijk hebt.

We zijn op de een op andere manier vaak groot gebracht met het idee dat we zakelijk en prive gescheiden moeten houden. Dat werk vooral serieus en saai is, dat collega’s alleen met een soort vaste suffe kantoorhumor te benaderen zijn. En dat is zo’n achterhaald idee!! We zijn allemaal mensen, kunnen ons allemaal zo gedragen en kunnen onze collega’s veel warmer en menselijker tegemoet treden dan we nu vaak doen.

Heel veel succes ermee en vooral HAVE FUN!!

De klok en het kompas

Geen onderdeel van een categorie, Leiderschap, Nieuwsbrief, Persoonlijke struggles, Tips

Herken je dit: net terug van vakantie, vol goede voornemens om nu eens echt tijd te gaan besteden aan je team, aan je eigen ontwikkeling als leider, om werkelijk te luisteren naar je teamleden en binnen NO TIME zit je agenda weer harstikke vol met allerlei management-regel dingetjes. Kleine rotklussen die allemaal NU moeten en je gehele dag opslurpen! AAARGGHH waar zijn nu die goede voornemens?

Ik heb precies hetzelfde als ik kijk naar mijn tijd. Net terug van een fantastische reis met mijn man door Zuid-West Amerika, leek het alsof ik zeeën van tijd had voor het voorbereiden van teamdagen, het afstemmen met klanten en het vorm geven van de twee nieuwe opleidingen die volgend jaar op de markt komen. Maar nee hoor, aan het eind van de week was er onwijs veel tijd simpelweg vervlogen. Door onverwachte telefoontjes, computerstoringen, iets niet kunnen vinden etc.

(meer…)

VIJF tips voor een Stressvrije vakantie

Geen onderdeel van een categorie, Leiderschap, Nieuwsbrief, Persoonlijke struggles, Tips

JAAAA!! Nog een weekje en dan is het zo ver dan ga ik een heerlijke maand op vakantie. Terwijl ik dit schrijf heb ik er al heel veel zin in en ben ik eigenlijk met mijn hoofd al een beetje daar.

Ik hoop dat jij ook al lekker weg bent, of thuis even vrij bent of nog gaat natuurlijk.

Waarom is vakantie eigenlijk zo fijn? Wat vind jij?

Voor mij is het “het niks hoeven” en vooral “alles mogen bezien met een grote ontspanning en interesse.” Alles krijgt meer kleur, meer geur en meer vrolijkheid doordat ik er simpelweg meer aandacht voor heb.

Maar natuurlijk is niet alles koek en ei………

Je kent ze wel, die momenten op vakantie.

Het hangen in de vliegtuigstoelen bij een vertraging, een uit de hand gelopen file, het hotel wat heel erg tegenvalt of die gids die niet komt opdagen bij je geplande tochtje.

We zullen haar Els noemen, de ietwat gezette vrouw die met zweetdruppels op haar gezicht voor de derde keer naar de receptie toeloopt. Voor de derde keer doet ze haar beklag over dat ze moet wachten op haar kamer. Ze wijst naar haar twee kinderen, die volgens haar elk moment om kunnen vallen van de hitte en voor wie het toch niet eerlijk is dat ze zo lang moeten wachten. De kinderen in kwestie spelen vrolijk al rennend door de lobby.

De man achter de receptie wijst nogmaals rustig op de inchecktijden en verzekert Els dat ze er alles aan doen om de kamer al wat eerder klaar te hebben.

Els gaat zuchtend zitten en foetert nogmaals naar Henk, haar man, dat ze toch echt anders had verwacht bij een vier-sterren hotel. Langzaam aan zien we Els zich steeds meer opvreten en gestrester en gestrester worden.

Volgens mij kennen we allemaal wel een Els, of zijn we Els zelf op bepaalde momenten 🙂 .

VIJF Tips voor een stressvrije vakantie; overigens zijn deze tips direct ook toepasbaar op je collega’s en je team, het is ten slotte een BLOG van De Teamcoach:

Laat je gevoel van Entitlement varen!, het gevoel dat je recht hebt op iets. Het is een thema wat ik bij mensen, in teams en ook bij mezelf regelmatig de kop op zie steken. We zijn gestrest omdat we vinden dat we recht hebben op korting, een stressvrije vakantie, snelle service, een betere behandeling, extra brood, frites etc.

Hoe meer we denken recht te hebben op van alles hoe minder we er juist van lijken te krijgen! Dat is grappig zeg. Kijk maar eens goed om je heen: Wie zie je iets extra’s aangeboden krijgen? Voor wie doen mensen graag een extra stapje? Dat zijn niet de mensen die stampvoetend hun gelijk proberen te krijgen. Lach maar eens oprecht vriendelijk naar de ober, doe eens iets aardigs voor een ander, puur voor de lol, wees eens geïnteresseerd in hoe de dag voor een personeelslid verloopt en ik weet zeker dat je ineens hele leuke verassingen op je pad krijgt.

Een beetje perspectief graag!

Ja natuurlijk je hebt keihard gewerkt het hele jaar door en je hebt deze vakantie echt verdiend. Maar je bent natuurlijk niet ineens de Sjeik van Qatar. Nou zo gedragen veel mensen zich wel. Alsof ze altijd minstens tien man personeel voor hen hebben werken, ze altijd met een harem van mooie vrouwen omringt zijn en ze alle dagen champagne drinken, lopen allerlei bierbuiken met bundels geld te zwaaien en mensen rond te commanderen.

Eigenlijk maar 1 tip hier: Grow up! Gedraag je menselijk en gelijkwaardig ten opzichte van anderen mensen en je krijgt hoogstwaarschijnlijk hetzelfde terug.

Het leven heeft zon en schaduwkanten

Accepteren dat er in je vakantie ook een aantal dingen zullen gebeuren die tegenvallen is het grootste recept tegen stress. Ja het is niet leuk dat het vliegtuig vertraging heeft, of dat er file rondom Antwerpen staat of dat het eten niet zo lekker is of dat er in de tent naast je iemand snurkt. Maar het meeste last heb je uiteindelijk van je eigen opwinding daarover! Let it go, het waait letterlijk vaak vanzelf weer over.

Wees helder over de kaders

Vooral als je samen met andere mensen bent op vakantie, helpt het enorm als je een paar kaders afspreekt. Een hele belangrijke is bijvoorbeeld geld. Stel jij houdt van champagneontbijten, bubbelbaden en flink gokken in een Casino en jouw partner is steeds op zoek naar een camping, een bruine boterham met pindakaas en de lokale busdienst, dan ben je waarschijnlijk vergeten iets te bespreken voordat je wegging. Nu zal je dat met je partner nog wel doen hoop ik, maar heb zo’n gesprek ook even als je met een groep vrienden weggaat. Lastig misschien, maar het scheelt een heleboel scheve gezichten op vakantie!

Sta open voor AVONTUUR!!

Wat zijn vaak die meest bijzondere momenten die je je herinnert van een vakantie? Juist, het zijn altijd die bijzondere, onverwachte ontmoetingen en verassingen. Dat bijzondere restaurantje in het steegje waar niemand anders kwam, die ontmoeting met die ene man die jullie op de thee vroeg, dat bergpaadje waar die verborgen waterval was en waar je zonder bikini gewoon ingesprongen bent…..

Het leuke zit in het onverwachte, dus jongens Gooi die controle los, heb het enorm naar je zin en GENIET!!

Ik zie jullie graag weer terug in September voor nieuwe avonturen in jullie teams!