In het vorige BLOG heb ik geschreven over nachtmerries die ik als teamcoach wel eens tegenkom. In dit BLOG wil ik juist stil staan bij een aantal hele mooie momenten in mijn carrière.

Ik werk met teams die vaak al lange tijd vastzitten in belemmerende patronen, dus wat ik tegenkom is vaak in het begin behoorlijk heftig en zwaar. Er komt op mij als “tijdelijke leider” van zo’n team vaak een enorme spanning op mij af en ik voel de onuitgesproken verwachting om de situatie eventjes voor hen op te lossen. Ingehouden conflicten, onuitgesproken verleden en verborgen agenda’s zijn flink voelbaar in de ruimte en zie daar maar eens de positie in te kiezen als teamcoach die klopt met wie ik ben en die hen ook echt verder brengt ( en niet afhankelijk maakt van mij bijvoorbeeld). Een flinke puzzel in het begin, maar hoe gaaf is het als daar verandering in komt…….

1. Een tijdje geleden ben ik begonnen een team te begeleiden bij een gemeente wat al jaren op zoek was naar een oplossing voor hun gebrek aan samenwerking. In de intakes ging ik steeds doodmoe naar huis na gesprekken vol verdriet, intriges en onvrede. En omdat ze al zo lang in deze situatie zaten, was er ook veel ontmoediging voelbaar. “Pfoe, zware kluif”, dacht ik.

Na een fiks advies op het leiderschap ( ze hadden twee leiders en wij hebben met klem geadviseerd daar 1 van te maken), gingen we vol excitement de team tweedaagse in. De werkvormen en structuren heel zorgvuldig gekozen. En vooral uitnodigend om alles ter tafel te brengen en aan te gaan. Werken op de top van ons kunnen, dat was al super moet ik zeggen. Maar dan is het altijd nog even afwachten wat de teamleden precies ervaren. Want hoewel noodzakelijk, sommige interventies zijn best heftig als je er midden inzit.

Op veel momenten moeten wij als teamcoach beslissen wat het team een stap verder brengt. Storingen moeten worden besproken, maar soms moet je ook juist schakelen naar concrete taakafspraken. Je moet af en toe de diepte in, maar je moet ook uitkijken om bepaalde aandachtsvampieren niet continue aan het woord te laten. Je wilt verschillende aspecten van de teamdynamiek belichten, maar zeker niet de echte confrontatie vermijden en dat vraagt dus heel vaak om juist naar de spanning toe te bewegen in plaats van er vandaan.

Ook van ons als teamcoach vraagt het soms hele scherpe persoonlijke feedback te geven, recht op de man af. En hoewel nodig, dat wordt echt niet meteen geslikt, kan ik je wel vertellen. Op het einde vroegen we elk teamlid met welk gevoel ze naar huis gingen. En toen stonden mijn collega en ik ineens met tranen in de ogen…. “Ik heb weer hoop,” zei er een. “Ik voel me sinds lange tijd weer onderdeel van een geheel”, zei de ander. “Ik raak dat eenzame gevoel eindelijk kwijt”, zei de volgende. “Ik vond het zwaar”, zei de volgende, “maar wat ben ik blij dat we nu eindelijk echt veranderen”. Pfoe wat een heerlijke klus dacht ik :-).

Ben jij teamcoach of trainer en ook altijd op zoek naar goede tips om om te gaan met lastige groepen? Klik dan hier voor een unieke kans en ontvang 3 GRATIS Video’s begin 2017 als eerste in je inbox!

2. Bij een andere gemeente was ook een flinke doorbraak nodig in de samenwerking. Men ging wel goed met elkaar om, maar bleef enorm hangen in een opgebouwd sfeertje van standaard grapjes. Voor elk probleem werd de teamleider als verantwoordelijke aangewezen en onderling had men vooral veel oordelen en weinig echte interesse naar elkaar.

Voor ons als teamcoach duidelijke signalen van een groep in fase 1 van ontwikkeling. Meer een groep dan een team. Wat dan vooral nodig is, is het uitnodigen van mensen om zich eerlijk uit te spreken, conflicten aan te gaan en verschillen op te zoeken in plaats van te vermijden. Nou dat wilden zij ook wel, maar niet echt van harte. Er werd heel voorzichtig een beetje benoemd, men ging vooral vertellen waarom de eigen zienswijze toch beter was en luisteren daar was men al helemaal niet mee bezig. Als iemand zich al wat kwetsbaarder opstelde, ging er binnen no time iemand overheen met een grap. Lachen natuurlijk maar we schoten geen moer op. Voordat we het door hadden was het einde van de eerste tweedaagse alweer bereikt. Op zich goede stappen gemaakt, maar een doorbraak was het zeker niet.

Enkele weken later zagen we hen opnieuw en toen hebben we hen het vuur op een hele ludieke manier aan de schenen gelegd. Met glinsterende oogjes hebben we ze flink uitgedaagd om steeds meer van zichelf te laten zien en met een hele leuke werkvorm hebben we de verschillen enorm uitvergroot in plaats van proberen tot een harmonie te komen. Schaterlachend ging men elkaar uitdagen en kwamen al die kleine storinkjes eruit die men altijd voor zich hield. Wat een opluchting! Wat een vrijheid! Wat een onwijs leuke dag en wat is het team ineens enorm gegroeid. Dankbaar nam ik die dag afscheid van dit team. Wetende “Dit zijn van die momenten waarom ik het werk doe”.

3. Het laatste voorbeeld is er eentje van tien jaar geleden. Misschien wel een moment waardoor ik begon te beseffen wat eigenlijk de impact is van teamcoaching en waarom ik zo blij word van mijn werk. Ik had de opdracht binnen gehaald van een groot team bij het Ministerie van Defensie. Het team werkte al heel lang samen en was in de loop der jaren zo passief geworden als een ingeslapen slak. Het commitment moest enorm aangewakkerd worden, mensen moesten weer leren zelf verantwoordelijk te zijn en de teammanager moest vooral leren te stoppen met duwen en trekken en de verantwoordelijkheid bij het team zelf te laten.

Maar naast al deze teamdynamische vraagstukken, hadden we ook nog te maken met twee oude bromberen. Laten we ze Bert & Ernie noemen. Deze bromberen waren het overal mee oneens en zaten ook nog eens samen op een kamer de hele dag commentaar te leveren op alles wat niet meer goed was. En zoals elke beginnende teammanager stapte ook deze manager in de valkuil om vooral deze mannen veel aandacht te geven. Daar zijn we dus zo snel mogelijk mee gestopt. Met het team werd de koers uitgezet. De teammanager ging gas geven op de koers met hele concrete afspraken en het commentaar van Bert & Ernie lieten we gewoon links liggen.

En toen gebeurde het…… De twee mannen kregen ineens ruzie met elkaar. Nu er niemand meer naar hun geklaag luisterde, hadden ze alleen nog elkaar om negatief tegen te doen. En toen daar niemand een oplossing voor ging aandragen, gingen ze ineens kijken wat ze eigenlijk nog wel met het team wilden. Dat was niet wereldschokkend moet ik eerlijk zeggen, maar ze kwamen wel los van elkaar met een eigen initiatief, wow!!!

De laatste bijeenkomst met dit team was voor mij en mijn collega best emotioneel. Een jaar lang hadden we lief & leed gedeeld met dit team en dit was ook een van mijn eerste grotere opdrachten als ondernemer. In het laatste rondje vertelde iedereen hoe het hem was gegaan en wat het traject had opgeleverd. Bert was aan de beurt. In zijn inmiddels bekende  brombeer houding met zijn armen over elkaar begon hij te praten: “Ik weet niet zo goed wat het traject nu heeft opgeleverd, maar ik voel me wel een stuk gelukkiger” …… Door de tranen die ik voelde opwellen, kon ik alleen nog maar knikken.

Wil jij ook dit soort ervaringen als teamcoach/ trainer? Schrijf je in voor de drie GRATIS video’s die ik begin volgend jaar ga uitbrengen en blijf op de hoogte van de exclusieve leergang “Masters of Groupdynamics” die volgend jaar zomer op de markt komt.

Klik hier om je in te schrijven voor de drie GRATIS video’s