Toch weer door die bocht

Met lange blonde haren zag ik haar achter het stuur zitten. Ze leunde een beetje naar voren en ze leek wel zachtjes mee te bewegen met iets. Haar perfect opgemaakte gezicht met rood gestifte lippen, keek blij naar de auto’s voor haar. Auto’s voor haar die in een lange rij richting de afslag kropen. Auto’s die ik zag als grote hompen belemmeringen op weg naar mijn bestemming. Maar zij niet! De grote rode lippen bewogen langzaam uit elkaar en vormden woorden. Ze had geen oortjes in. Niet die gestreste gefronste blik die veel mensen kunnen hebben als ze nog snel een telefoongesprek moeten doen onderweg. Ze keek blij. Een grote glimlach brak door op haar gezicht en af en toe deed ze heel eventjes haar ogen dicht, alsof ze putte uit iets dat fladderde in haar borstkas. Ik draaide de radio aan. Rammelde wat met mijn voorgeprogrammeerde knopjes. En ineens hoorde ik het: “”When the sun goes down and the band won’t play… I’ll always remember us this way.” Uit de radio kwamen de woorden, die de rode lippen naast mij zo zorgvuldig vormden. De intensiteit van de muziek kon ik bijna letterlijk aflezen in de zacht toegeknepen ogen en verrukte glimlach van de blondine in de auto naast mij. En ik kon precies haar blijdschap voelen, terwijl ook ik begon mee te zingen met Lady Gaga.  Even afstemmen. Dat doet het dus. Een verbinding waardoor je kan voelen, proeven, begrijpen wat de ander bedoelt. Het is zoveel meer dan alleen het woord. En soms zijn we het zó helemaal kwijt. Begrijpen we helemaal niks van die rode lippen van de ander. Wil jij weer afgestemd werken in jullie team? Weer rode lippen kunnen zien in plaats van alleen een rij met auto’s? Zijn jullie het even kwijt om elkaar echt te horen? Bel me op 06-41335607 en ik kom graag langs, zonder gedoe, zonder factuur en natuurlijk met mooie rode lippen!

Maandagochtend 09.30. Daar stond ik. Nog helemaal ontspannen van het weekend. Niet al te druk die dag, dus ik begon met eerst maar eens boodschappen doen voor de hele week. “Annie, hedde gij al pauze gehad?” Het duurde even voordat ik door had dat de cassière blijkbaar niet aan mij vroeg of ik nog koffie wilde, maar haar collega iets toeschreeuwde. “Neuh, nog nie,” hoorde ik het meisje achter de servicebalie terug blèren. “Da was toch wâ hè, vrijdag. Ik denk da’k nog nie zó dronken ben geweest.” Oh blijkbaar was het helemaal niet nodig om pauze te hebben om bepaalde dingen te bespreken, dacht ik even vluchtig. “Neuh, jonge, da hè ik ook nie zo vaak meer, zal ik maar zegge.” Ik hoorde dat het meisje achter de balie nu echt een boekje open zou gaan doen en ik spitste mijn oren. “Wilt u ook zegeltjes?” Huh wat een rare vraag…. O dat was wél voor mij bedoeld. “Eh nee,” mompelde ik zachtjes, mijn oren nog steeds als schotelantennes gericht op het andere meisje. Zou er nog een avontuurlijk wending komen met veel uitgebraakte lichaamssappen of iets anders wat me zou doen sidderen van afschuw? Toen ik achterom keek, bleek het meisje achter de balie te zijn verdwenen. Stiekem hopend dat ze de rest van het verhaal nog vanachter de kaas zou doorblèren keek ik de winkel in, maar helaas het gesprek was blijkbaar afgelopen. Het liedje “Houdoe “van de Vliegende Panters kwam naar boven borrelen… Spaart u ook zegeltjes Bonuskaart of Airmiles Heel vies liedje eigenlijk kom ik nu achter………. maar ja dat kon hè in de jaren 90. Maar mijn Jumbo is dus niet veel anders blijkt wel weer. Als klant speel ik eigenlijk niet eens een bijrol in hun gesprekken. Storende figurant is misschien nog het beste etiketje… En dat is dus helaas ook in heel veel management- en directieteams zo. Veel teams worden zo in beslag genomen door de dagelijkse brandjes, ad hoc dingetjes en interne toestanden dat er nog wel eens wordt vergeten voor wie je daar ook alweer je best zit te doen. Terwijl dat nog wel eens wil helpen, even opnieuw afstemmen op jullie purpose. Waar doe je het ook alweer voor? En dan bedoel ik niet “de centen” want dan had je net zo goed achter de kassa kunnen gaan zitten. Waarom hebben jullie ook alweer gekozen om deze onderneming op te zetten/ dan wel te gaan leiden? En soms helpt het even als er eens iemand meekijkt. Goede vragen stelt. Al die kleine knoopjes die jullie energie weg doet lekken, helpt ontwarren. Bel mij gerust op 06-41335607 of mail info@deteamcoach.nl En ik kom graag langs voor een eerste gratis analysegesprek. Zonder gedoe en zonder factuur. Wel met bonuskaart, die neem ik altijd mee natuurlijk.

‘Henk, zoek jij vast een plekje uit dan haal ik onze koffie.’ Marie wacht geen seconde op antwoord, maar schommelt met haar uitgedijde lijf al vastberaden richting de counter. Haar bruine jongenskapsel matcht haar beige praktische jas en lekker comfortabele wandelschoenen. Voor het “ik ben eigenlijk nog best heel gek, hoor” gevoel heeft Marie zich een week geleden een rood montuur laten aanmeten, die nu de glimmende eye-catcher is op haar verder kleurloze gezicht. Halverwege haar tocht draait Marie zich ineens om. ‘Nee, Henk, niet zo! Als je een stoel optilt dan pak je die met twee handen vast en niet met eentje. Anders ga je weer door je rug, kijk nou uit.’ Henk heeft blijkbaar in al zijn jaren nog nooit een stoel opgetild. Even later komt Marie terug met de koffie en twee broodjes ham. ‘Maar ik lust geen ham,’ protesteert Henk nog zwakjes. ‘Nou ze waren in de aanbieding, dus stel je niet zo aan.’ ‘Zo, daar zitten we dan,’ zucht Marie ‘Lekker genieten.’ ‘Kan ik zo nog even naar het toilet, voordat we verder gaan naar de apen?’ vraagt Henk. ‘Denk het wel hoor Henk, dat moet lukken. Let je dan wel nog even op je rits straks……….’ Met plaatsvervangende schaamte beluister ik het stel naast me in de dierentuin. Met plaatsvervangende schaamte omdat van de buitenkant de tenenkrommende dynamiek en gekke machtspatronen zo gigantisch duidelijk zijn. Maar ook met plaatsvervangende schaamte omdat ik me zelf ook wel eens als een Marie opstel tegenover mijn Henk. Oeioeioei, we nemen ons allemaal voor om ons niet als onze ouders te gaan gedragen als we zelf een relatie hebben, maar ik wed dat velen van ons zich soms net in zo’n Henk/ Marie patroon bevinden als……nou ja…als Henk en Marie. Of ben ik de enige? Dat kan natuurlijk ook. Verrekte hardnekkig zijn die patronen. En ook al wil je het veranderen. Minder pusherig zijn, of minder stresserig of meer initiatief nemen…. Als je er midden in zit, is het verrekte moeilijk om te weten aan welk touwtje je moet trekken. En dit geldt al helemaal voor een team. Nog meer Henken en Maries bij elkaar, Pfff. Nog meer verstrengelde patronen. Wat zou het fijn zijn als daar eens iemand de boel kwam ontwarren. Zodat je weer fris naar je “partners in crime” kan kijken. Weer kan samenwerken zonder aannames, hardnekkige patronen en gezeik.  Bel me op 06-41335607 of mail me op info@deteamcoach.nl. Ik kom graag langs, zonder gedoe, zonder factuur en met broodjes ham, want die waren in de aanbieding.

Hij doet het niet. Of hij doet in ieder geval niet wat de bedoeling is. Veel teammanagers hebben wel één of twee van die medewerkers in hun team, waarvan zij op zijn minst vinden dat hij lastig is of dat hij je meer energie kost dan dat hij oplevert. Vaak is dat ‘stuk zijn’ niet een heel duidelijk disfunctioneren of er echt een potje van maken. Het is meer zo’n ‘net niet matchen’. Zo’n net-niet-match die wel je sokken uit je schoenen doet kruipen van irritatie. Die iemand komt bijvoorbeeld altijd met kritiek, vermomd als goede ideeën: “Hé, weet je wat we eigenlijk moeten doen…” Die iemand trekt allerlei taken naar zich toe, die vervolgens weken blijven liggen op zijn kantoor. Die iemand kan steeds niet komen op die vergadering, omdat hij dan net zijn moeder naar het ziekenhuis moet brengen (voor de 40ste keer). Die iemand stuurt je een mailtje, als antwoord op dat zeer belangrijke memo, met de opmerking dat er een taalfout staat in de tweede alinea… Behalve zo’n persoon langzaam te wurgen bij de kopieermachine, wat kun je nog meer doen? Tip 1: Check je aannames Geef maar toe, bij zo’n medewerker die net niet matcht, hebben we allerlei oordelen en aannames. We vinden het een mierenneuker, een zeikwijf, een klaploper, etc. Alleen wat we vaak vergeten is om het gesprek aan te gaan met de persoon in kwestie. Als we dat wel doen, blijkt namelijk vaak dat dat gedrag waar jij je zo aan ergert, dat dat met de beste intenties wordt gedaan. Of dat iemand zich er in ieder geval niet van bewust is dat het gedrag zo irritant overkomt. Wij vinden bijvoorbeeld de man die op zijn functieomschrijving wijst een pietje-precies, die niks voor een ander over heeft. Zelf weet hij gewoon simpelweg niet hoe hij ‘nee’ moet zeggen. Hij grijpt dan maar halfslachtig naar de functieomschrijving. Tip 2: Spreek de kaders uit! Als ik een euro zou krijgen voor elke keer dat ik een teammanager hoor zeggen: “Hij snapt toch wel dat…” dan zou ik inmiddels harstikke rijk zijn. We denken zo vaak dat we helder zijn in onze verwachtingen, in de kaders (wat wel en niet kan) en in onze afspraken, maar niets is minder waar. Tip 3: Jij bent rolmodel, goed voorbeeld doet volgen Als jij altijd tien minuten te laat komt op een vergadering… Als jij klaagt over die andere afdelingen… Als jij de stukken nooit helemaal leest… Als jij belooft er volgende week op terug te komen en dat vervolgens niet doet… Als jij de deadline steeds verschuift… Ach je raadt het al, hè? Goed voorbeeld doet volgen en het tegenovergestelde ook. Tip 4 Soms zijn dingen tijdelijk Je medewerker is een mens en mensen hebben wel eens iets. Dat hoeft 9 van de 10 keer niets met het werk te maken te hebben. Maar soms uit zich dat wel op het werk, juist in van die kleine irritaties. Je collega heeft bijvoorbeeld echt een moeder in het ziekenhuis. En juist daarom is het bijwonen van de vergadering waar allerlei meningen over de tafel vliegen net even teveel voor je collega. Maar in plaats van dat zo te benoemen, verzint je collega een smoes of een reden waar jij geen nee tegen kan zeggen. Soms is simpelweg een beetje welgemeende interesse en aandacht het beste wat je kan geven. Die interesse en aandacht kunnen precies datgene zijn waardoor je medewerker zelf weer uit de malaise stapt en weer de schouders eronder zet. Tip 5: Soms zijn dingen eindeloos Net beschreef ik een medewerker waar het even niet zo goed mee gaat. Maar je hebt natuurlijk ook je pappenheimers die in 1963 al ontslagen hadden moeten worden. Het zijn vaak de doorschuifmedewerkers van een grotere organisatie of juist medewerkers bij een kleine organisatie die heel goed matchten in de beginfase van je bedrijf, maar die niet meer matchen bij wat het bedrijf nu nodig heeft. Soms is dit zelfs één van de directeuren. Ik heb eigenlijk maar één advies: neem afscheid! Op de meest respectvolle manier die je kunt bedenken. Heb respect voor wat iemand heeft betekend. Juist door eerlijk te zijn over dat iemand niet meer past. In bijna elk teamtraject dat ik heb begeleid zijn er mensen vertrokken (vaak uit eigen beweging, omdat duidelijk werd dat het niet meer klopte). En al die keren is het voor beide partijen hartstikke goed geweest. Ik heb zelfs bedankmailtjes gehad van mensen die ontslagen zijn, simpelweg omdat ze nu weer lekker kunnen werken in plaats van verkrampt vast te moeten houden aan een functie die niet meer past.

“Vijftien jaar geleden heeft die trut mijn theepot gebroken. En die theepot betekende heel veel voor mij. Dat wist zij best.” Truus staat met haar armen over elkaar en spuugt de woorden groen van boosheid in de camera. “Goh,” zegt Bert van Leeuwen van het programma Het Familiediner. “En heeft ze dan geen sorry gezegd?” Hij kijkt Truus vragend aan en knijpt begripvol zijn ogen een stukje dicht. “Nee, niet echt,” spuugt Truus verder. “Een kaartje dat was alles. Maar als ze echt spijt had hè, als ze echt spijt had, dan kwam ze dat hier in mijn gezicht zeggen. Mijn bloedeigen zus is ze hè. En die maakt zich eraf met een kaartje” De grote donkerbruine pitbull op de achtergrond gromt nog eens naar de kuiten van Bert. “Ach ja, recht in uw gezicht…ja dat is raar dat ze dat niet is komen doen,” zegt Bert met een scheve blik op de hond die Bert vanachter zijn bazin met grote donkere ogen aan zit te staren. Het is misschien een rare beroepsafwijking, maar ik smul altijd van Het Familiediner. Het programma waarin families de koude oorlog bij gaan leggen, nadat ze opgehaald zijn met de limousine van Bert. Om niks, daar gaat die ruzie over. Een verjaardagskaart die nooit is aangekomen. Een verkeerd woord over de vrouw van die ene. Allerlei aannames vliegen in de rondte. “Ja dat deed hij, omdat hij ons niet goed genoeg vond” “Hebben ze dat gezegd?”, vraagt Bert dan. “Nee dat niet, maar dat weten we gewoon.” Raar hè? Of toch niet? Vanmorgen zat ik met een aantal MT-leden die al een tijdje een conflict met elkaar hebben. Ik spreek ze eerst apart. Urenlang kunnen mensen mij vertellen wat er allemaal in de loop der jaren is misgegaan. En geloof me, dat doen ze ook. Soms denk ik wel eens. “Volgens mij zou ik gewoon een bandrecorder aan moeten zetten bij de ene partij en die afspelen bij de andere partij en vice versa…” En dan komt het moment dat ik mijn gouden vraag mag stellen…….. “Zijn jullie hier wel eens het gesprek met elkaar over aan gegaan?” Drie keer raden wat bijna altijd het antwoord is…….. Eng hè? Zo’n gesprek? Zeker weten! Maar je wilt toch niet eindigen als Truus met haar gebroken theepot of wel?  Durf jij het wel? dat gesprek aan te gaan met je team of met die ene collega waar het gewoonweg niet mee lukt en doe je dat liever met je eigen “Bert” dan alleen? Bel me op 06-41335607 of mail me op info@deteamcoach.nl. En ik kom langs voor een eerste verkennend gesprek, zonder gedoe, zonder factuur.

Hoe krijg ik in godsnaam de aandacht? Waarom doet ie nou niet gewoon wat ik zeg?? Iedereen zou gewoon zijn werk moeten doen. Ik vind het maar een hoop psychologisch gedoe dat ik iedereen op zijn eigen manier moet benaderen om ze te motiveren, zegt Hans. Het lijkt soms wel alsof ik tegen de muur praat! Hans is mijn favoriete teammanager. Zo?n echte hart-voor-de-zaak, met zijn voeten in de klei-mens Iemand die zijn team weet te motiveren, die een goede sfeer en vertrouwen weet te creëren en die zich hardop verbaast over die ene medewerker die zijn verantwoordelijkheid maar niet pakt. Hm, denk ik, dat heb ik nu ook wel eens als coach. Soms bedenk ik de mooiste teaminterventies, op de leukste teamdagen, het thema helemaal afgestemd op de praktijk en dan is er altijd wel een Gerrit die aan het eind van zo'n dag vol bloed, zweet en tranen, doodleuk zegt: “Mwoah, ik weet eigenlijk nie, wa’k er mee moet?” “Grrrrr,” denk ik dan, “ondankbaar wezen.” Een dag later zit ik in de krant een column te lezen en gaat mijn kat doodleuk op de krant liggen om geaaid te worden. Dat doet ie nu altijd, precies daar gaan liggen wat ik zit te lezen. En ineens dringt de gouden tip tot mij door: Om mij te motiveren om te doen wat zij wil (haar aaien) gaat mijn kat niet tegen mij aan miauwen, ze springt niet boven op me, ze maakt geen grappige sprongen en ze gaat ook niet in een hoekje zitten wachten tot ik vanzelf bedenk wat ze wil. Nee, ze sluit aan bij precies datgene waar mijn aandacht op dat moment naar toe gaat. Mijn laptop, mijn boeken, de krant en de brief die ik schrijf, zitten dus ook altijd onder wat zwarte kattenhaartjes. “Aansluiten bij waar iemand zijn aandacht op gericht heeft.” Wat een gouden tip voor mij als coach en ook voor Hans, de teammanager. Nou alleen nog even helder maken dat Hans niet op het bureau van zijn medewerker moet gaan liggen spinnen.

The body content of your post goes here. To edit this text, click on it and delete this default text and start typing your own or paste your own from a different source.

We zullen haar Els noemen, de ietwat gezette vrouw die met zweetdruppels op haar gezicht voor de derde keer naar de receptie toeloopt. Voor de derde keer doet ze haar beklag over dat ze moet wachten op haar kamer. “Dit moet toch niet kunnen hè, bij een vier-sterren hotel. We komen hier helemaal moe van die supervroege vlucht aan en dan willen we toch even onder de douche, dat snapt u toch wel? We betalen er goed voor hoor,” zegt Els met inmiddels overslaande stem. Waarom begrijpt zo’n Turkse jongen dat dan ook niet. De man achter de receptie wijst nogmaals rustig op de inchecktijden en verzekert Els dat ze er alles aan doen om de kamer al wat eerder klaar te hebben. Els gaat zuchtend zitten en foetert nogmaals naar Henk, haar man. “Waarom zeg jij dan ook niks?” Henk kijkt ondertussen wel uit om ook maar iets te zeggen. Hij is niet gek, die Henk. Volgens mij kennen we allemaal wel een Els, of zijn we Els zelf op bepaalde momenten. 🙂 We hadden anders verwacht. En die andere verwachtingen zitten ons dan zó in de weg dat we niet meer kunnen kijken naar de realiteit. We zien niet meer of het wel normaal is om die jongen van 18 over de balie te trekken, omdat we een half uurtje moeten wachten. Andere verwachtingen….Het kan de boel behoorlijk verstieren. Ook in jullie management of directieteam. Scheve ogen, stroeve discussies. Het werkt niet meer, maar waar ligt dan nu aan? je kunt je vinger er niet opleggen.  Bel me gerust op 06-41335607 of mail me op info@deteamcoach.nl en ik kom graag langs, zonder gedoe, zonder factuur. Om eens mee te kijken, zonder iemand over de balie te trekken…I promise…

“Goedemorgen, mag ik je jas aannemen?” Het meisje bij de kapper kijkt me vriendelijk glimlachend aan. “Hoe laat had u de afspraak?” Ze fluistert de woorden zachtjes voor zich uit, alsof ze het niet aandurft om de lucht te verplaatsen. “U mag wel hier plaatsnemen,” Ze wijst naar de stoel helemaal rechts bij de wasbakken. “Dan ga ik eerst uw haar wassen.” Het is erg prettig dat ik al ongeveer verwacht had dat we dat daar gingen doen, anders dan had ik toch een paar keer moeten vragen wat ze zei. “Is het zo niet te koud of te warm?” routinematig werkt ze de volgende vraag af. Superbeleefd was ze, vriendelijk, beleefd glimlachend en knikkend. En totaal niet boeiend! Ze deed me een beetje denken aan die enge film van Stephen King: The Stepford Wives, waarin pittige dames langzaam worden ingeruild voor robots die precies op hen lijken, maar die wél voldoen aan het jaren 50 plaatje van een gehoorzame, altijd vriendelijke huisvrouw. Iets wat bepaalde mannen blijkbaar toch nog steeds heel ideaal vinden. Die mannen zijn erg suf, dat snappen jullie wel toch? Aan de buitenkant perfect en alles precies zo doen als geleerd, maar alle ziel, alle echtheid, alle eigenheid is niet thuis. En dat doet me helaas toch ook denken aan sommige teams… Iedereen gaat braaf “through the motions.” Doet netjes zijn werk, zegt goedemorgen, haalt koffie voor zijn collega’s en lacht beleefd om de grapjes bij de vrijdagmiddagborrel, maar eigenlijk staat iedereen helemaal uit. Doodop en weer uitgeblust van een dagje beleefdheid en faken, rijdt iedereen de files in op weg naar… Tsja, wellicht ook weer een toneelstukje thuis (maar goed, dat weet ik natuurlijk niet). Hoe komt dat nu? Ergens is het blijkbaar niet helemaal veilig meer geworden om écht te zijn. Om te zeggen wat je denkt en vindt. Mensen voelen zich blijkbaar niet gehoord en stoppen dan om zich kwetsbaar op te stellen en verschuilen zich dan achter een glad beleefd laagje. Vreselijk om in zo’n team te werken. Doodvermoeiend. Herken je helaas dit een beetje in jullie team? Zit de kurk al een tijdje op de fles en zitten jullie elkaar beleefd te vermijden? Zin om die geest weer eens uit de fles te laten en weer écht samen te werken met elkaar?  Bel of mail me gerust op 06-41335607 of info@deteamcoach.nl. Ik kom graag langs om de fles eens te bekijken en samen met jullie de eerste barst te slaan. Voor een eerste gesprek kom ik langs zonder factuur, zonder gedoe, maar wel met een lekker verstaanbare stem en impact, afgesproken?